Εξαγωγή ελληνικής τζαζ στο Βερολίνο

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Στα πλαίσια του φεστιβάλ XJAZZ του Βερολίνου είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε έναν από τους πιο ταλαντούχους κοντραμπασίστες της τζαζ σκηνής, τον Πέτρο Κλαμπάνη, ο οποίος παρουσίασε την καινούργια του δουλειά CHROMA. Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα που βρήκε χρόνο, εν μέσω συναυλιών, γι΄αυτή την ιντερνετική μας συνάντηση.

Σπούδασε μουσική στην Αθήνα, στο Άμστερνταμ και στη Νέα Υόρκη, συνεργάζεται με φημισμένους μουσικούς, δίνει συναυλίες σε χώρους όπως το Carnegie Hall και το Lincoln Center, παίρνει μέρος σε γνωστά φεστιβάλ, εμφανίζεται με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Λετονίας σε μια σειρά συναυλιών.

Το Contextual, η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, δεν ενθουσιάζει μόνο κοινό και κριτικούς αλλά και επώνυμους συναδέλφους. Το δεύτερο άλμπουμ του Minor Dispute έχει επιλεχθεί από το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο των H.Π.Α. (ΝPR) ανάμεσα στα καλύτερα jazz albums του 2015.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλή ώρα για τις επιτυχίες σας, κύριε Κλαμπάνη, αλλά θα προχωρήσω στην πρώτη ερώτηση: Έχετε γεννηθεί στη Ζάκυνθο και αφού τελειώσατε το σχολείο, αρχίσατε σπουδές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Τη μουσική και ειδικά την Τζαζ, πού τη συναντήσατε κι αποφασίσατε να την ακολουθήσετε;

Η μουσική μπήκε από πολύ νωρίς στη ζωή μου. Μεγάλωσα, όπως είπατε, στη Ζάκυνθο, έναν κατεξοχήν μουσικό τόπο. Η τζαζ ήρθε στην εφηβεία μου, όταν η δασκάλα πιάνου μου αντιλήφθηκε την κλίση που είχα προς τον αυτοσχεδιασμό και άρχισε να μου χαρίζει κασέτες με μουσική των Dave Brubeck, Chick Corea, Miles Davis. Πολύ γρήγορα αγάπησα και θαύμασα την ικανότητα του αυτοσχεδιασμού, το groove και την εσωτερικά χορευτική διάσταση της τζαζ, την πολύχρωμη και πλούσια αρμονία και γενικά όλο το μυστήριο που έβλεπα και άκουγα σε αυτό με τα νεανικά μάτια και αυτιά μου.

Υπάρχει αυτό που λέμε ελληνική Τζαζ;

Πιστεύω πως υπάρχει πολλή μουσική γνώση, δημιουργικότητα και ενθουσιασμός στη μουσική σκηνή της τζαζ στην Ελλάδα. Αυτό θεωρώ πως σύντομα θα δημιουργήσει μουσικά «προϊόντα» με πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση. Είμαστε πολύ κοντά στο να μπορούμε να λέμε πως υπάρχει ελληνική Τζαζ και αυτός ο όρος να είναι πιο ισχυρός, έτσι ώστε να βρει τη θέση της στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη.

Ποιες από τις συνεργασίες σας θεωρείτε πως ήταν οι πιο εποικοδομητικές;

Μερικές από τις συνεργασίες που ξεχωρίζω είναι αυτές με τους Gilad Hekselman, Shai Maestro και Oded Tzur. Και οι τρεις τους έρχονται από το Ισραήλ και είναι μουσικοί που σέβομαι και εκτιμώ πολύ. Πολύ σημαντική επίσης θεωρώ τη συνεργασία με τον Έλληνα – Νεοϋορκέζο βιμπραφωνίστα Χρήστο Ραφαηλίδη με τον οποίο έχουμε ηχογραφήσει και κάνει τουρ εκτεταμένα. Ανάμεσα στα project που έχουμε συνεργαστεί είναι και αυτό με την σπουδαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια Δήμητρα Γαλάνη. Σαφώς αξιοσημείωτες είναι οι συνεργασίες μου με τον πιανίστα Jean-Michel Pilc και τον σαξοφωνίστα Greg Osby. Τέλος, μια νέα συνεργασία την οποία σκοπεύω να εξερευνήσω πολύ, είναι αυτή με τον Εσθονό πιανίστα Kristjan Randalu και τον Πολωνό ντράμερ Bodek Janke. Σύντομα θα ακούσετε πιο πολλά για αυτό το τρίο.

Σας εμπνέουν περισσότερο συνάδελφοί σας κοντραμπασίστες ή σύνολα που έχετε παίξει μαζί;

Και τα δύο, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Πιο πολύ με εμπνέει (και πάντα αυτό συνέβαινε) η καλή μουσική. Νιώθω πολύ τυχερός για τα project στα οποία συμμετέχω.

Ένας κοντραμπασίστας με πραγματικά υπέροχο ήχο που θα θέλατε να είχατε γνωρίσει προσωπικά;

Θα ήθελα πολύ να γνωρίσω τον Ray Brown. Ήταν ο άνθρωπος που ουσιαστικά όρισε τον τρόπο με τον οποίο ακούγεται το μπάσο στην τζαζ καθώς και τη λειτουργία του, με έναν κομψό και πολύ δυνατό τρόπο. Ξέρω πως ήταν σπουδαίος δάσκαλος και άνθρωπος, οπότε είναι ο πρώτος στη λίστα των all time great sounding κονραμπασιστών.

Πριν λίγες μέρες παρουσιάσατε στο Βερολίνο την καινούργια σας δουλειά. Νέα Υόρκη, Αθήνα, Βερολίνο… Τι σας εμπνέει σ΄ αυτή την πόλη;

Το Βερολίνο το αγαπώ πολύ. Είναι μια πολύ νεανική πόλη, με πολύ ισχυρή ιστορία, ζωντάνια, αλήθεια και προφανώς έντονο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον. Με εμπνέει η πολυπολιτισμικότητα και το roughness της πόλης σε συνδυασμό με τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα. Κάποια στιγμή είχα σκέψεις να ζήσω εδώ. Ποιος ξέρει τι μπορεί να επιφυλάσσει το μέλλον;

CHROMA είναι ο τίτλος της νέας σας δισκογραφικής δουλειάς. Γιατί την ονομάσατε έτσι;

To CHROMA είναι ένα μουσικό εγχείρημα που καταπιάνεται με την ερώτηση «ποιο χρώμα είσαι;». Δηλαδή, ποια είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τον ψυχικό μας κόσμο και ορίζουν τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας. Καθένα από αυτά τα στοιχεία, λοιπόν, μπορεί να έχει ένα χρώμα. Η ανάμιξή τους δε, μας δίνει μια απόχρωση πoυ είναι μοναδική για τον καθένα από μας. Αυτό είναι το «Χρώμα».

Ακούω το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το Shades of Magenta και αναρωτιέμαι πώς γεννήθηκε αυτή η μοναδική σύναξη μουσικών.

Καμιά φορά παίζω με το μυαλό μου αυτό το παιχνίδι, που με κάνει να βλέπω όλους μας σαν ζώα. Συγκεκριμένα σαν πιθήκους. Κάποιοι είναι πιο μικροί ή πιο επιθετικοί, μερικοί γοητευτικοί (γιατί όχι;), άλλοι εφευρετικοί, άλλοι «macho» και άλλοι πιο παθητικοί ή φοβισμένοι. Είναι ωραίο παιχνίδι και αρκετά απελευθερωτικό, πρέπει να προσθέσω. Το Shades λοιπόν, έχει να κάνει με αυτό. Είναι ένα απενοχοποιημένο άσμα για τη ζωώδη μας διάσταση.

Οι τζαζ μουσικοί αναλαμβάνουν το κομμάτι του αυτοσχεδιασμού και τα έγχορδα το κομμάτι της παρτιτούρας;

Κάπως έτσι. Είναι η αλληλεπίδραση του προαποφασισμένου με το αυθόρμητο. Μου αρέσει πολύ αυτή η δυναμική στη λειτουργία των δύο συνόλων και (it goes without saying) λατρεύω το ηχητικό αποτέλεσμα −τις περισσότερες φορές τουλάχιστον.

Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με την κλασική ερώτηση: Ποιον δίσκο θα παίρνατε μαζί σας (εκτός από το κοντραμπάσο σας φυσικά…)  σε ένα έρημο νησί;

Νομίζω το Koeln Concert του Keith Jarrett· είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Συγγνώμη, J.S.Bach… (γέλια)

Συνέντευξη: Ευδοξία Μπαλάτσιου/Πέτρος Κλαμπάνης. Φωτό: Σέβη Τσώνη. Ιστοσελίδα του καλλιτέχνη: www.petrosklampanis.com.

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)