Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)
Στις 9 Νοεμβρίου 2018 εγκαινιάζεται η φωτογραφική έκθεση της Χριστίνας Δημητριάδη υπό τον τίτλο «Island Hoping/ Άτοποι Τόποι» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων (έως τις 3 Φεβρουαρίου 2019). Παράλληλα, μέχρι το τέλος του έτους θα φιλοξενούνται στο Κρατικό Μουσείο της Βάδης με έδρα την Καρλσρούη τα φωτογραφικά της έργα. Το diablog.eu συνομίλησε με την καλλιτέχνιδα για το έργο της και τη νέα ερμηνεία του τουριστικού όρου «Island Hopping», με τον οποίο συνδιαλέγεται η έκθεση, καθώς και για τον ρόλο τον ελληνικών νησιών στο σήμερα, μέχρι και τη διαμόρφωση του «Island Hoping».Το θέμα της έκθεσης «Island Hoping» είναι οι ελληνικές βραχονησίδες με τα αρχαϊκά τους χρώματα και σχήματα. Ποια ήταν η προσωπική σου εμπειρία από την επαφή με τα ελληνικά νησιά; Πώς από αυτή την επαφή προέκυψε ένα καλλιτεχνικό πρότζεκτ;
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 6.000 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες. Όταν μεγαλώνεις δίπλα στη θάλασσα είσαι περικυκλωμένη από αυτό το τοπίο. Από μικρή με τον αδερφό μου κατακτούσαμε τις βραχονησίδες και τους βράχους κάτω από το σπίτι μας, κολυμπώντας ή πάνω στην μικρή μας βάρκα. Ο παππούς μου, Κάρολος Κίμμελ, πατριός της μητέρας μου, ορυκτολόγος-μεταλλειολόγος, που, όπως έλεγαν οι φίλοι του, ήξερε κάθε πέτρα της Ελλάδας, οργάνωνε ταξίδια τα καλοκαίρια από νησί σε νησί. Σαν πλωτά γλυπτά, οι μυθικές φιγούρες, οι βραχονησίδες, πάντα τραβούσαν την προσοχή μου και διέγειραν την παιδική μου φαντασία.
Με τον όρο «Island Hoping», από τη μία πλευρά, επιστρέφεις νοητά σε ένα πολύ παλιό και ελληνικό ζήτημα, από την άλλη σε μια παγκόσμια ιδέα, την ίδια την ύπαρξη των νησιών. Πώς διάλεξες τις βραχονησίδες, οι οποίες μοιάζουν με πλεούμενα γλυπτά καμωμένα από αέρα και ύδωρ, για το θέμα του πρότζεκτ σου;
Με τις βραχονησίδες ήθελα να στρέψω το βλέμμα σ΄ ένα άλλο τοπίο, το οποίο ως επί το πλείστον παραμένει απαρατήρητο. Με τις φωτογραφίες αυτές φτιάχνω έναν άλλο «χάρτη» της Ελλάδας, μία άλλη ανάγνωση της χώρας, έτσι ώστε να ξεπεράσουμε την τετριμμένη και στερεότυπη απεικόνιση της.
Στο «Island Hoping» ασχολείσαι με τη δύναμη και τα συναισθήματα της εικόνας. Στη συζήτησή μας ανέφερες το απόφθεγμα του Βάλτερ Μπένγιαμιν: «Ο αναλφάβητος του μέλλοντος δεν θα είναι αυτός που δεν έμαθε γραφή, αλλά φωτογραφία». Πώς βλέπεις τον ρόλο της φωτογραφικής εικόνας στην εποχή του Instagram και του Pinterest;
Όσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο γραπτός λόγος μειώνεται, τόσο αυξάνεται η χρήση της επεξεργασμένης και μη εικόνας /φωτογραφίας. We are all photographers now, γράφει στο βιβλίο του Photography changes everything o Marvin Heiferman. Τώρα μας λείπει η γραμματική της φωτογραφικής εικόνας.
Τα ελληνικά νησιά διαδραμάτιζαν ανέκαθεν σημαντικό ρόλο στα γεωστρατηγικά πολιτικά παιχνίδια, κυρίως με τη γείτονα χώρα, την Τουρκία. Οι βραχονησίδες, οι οποίες εξ ορισμού δεν αποτελούν πρόσφορο έδαφος για κατοίκηση ούτε και για οικονομική άνθηση, συνιστούν συχνά το μήλον της έριδος. Τι σε προσελκύει καλλιτεχνικά σε αυτά τα νησιά, στο σύνορο μεταξύ των δύο χωρών;
Κατά έναν τρόπο, αυτοί οι βράχοι που έτσι περίεργα ξεπροβάλουν από τη θάλασσα είναι τα σύνορα μεταξύ δύο ηπείρων, Ευρώπης και Ασίας. Σε αυτά τα υδάτινα σύνορα τον τελευταίο καιρό διαδραματίζεται μία ακόμη απάνθρωπη ιστορία της ανθρωπότητας. Τα όρια των συνόρων ξαναδοκιμάζονται στην βραχονησίδα με το όνομα Ανθρωποφάγος στο αρχιπέλαγος των Φούρνων Κορσέων, όπου και ταξίδευσα αυτό το καλοκαίρι για να φωτογραφίσω.
Έχεις σχολιάσει ότι: «Στο Βερολίνο θεωρούμαι Ελληνίδα και στην Ελλάδα Γερμανίδα». Ως καλλιτέχνις εργάζεσαι σε διεθνές επίπεδο και μετακινείσαι συνεχώς. Σε απασχολεί το ζήτημα της ταυτότητας;
Την έννοια της ταυτότητας την έχω δουλέψει πολύ στο έργο μου. Ονομάζω την Ελλάδα πατρίδα και τη Γερμανία μητρίδα. Δύο χώρες, δύο γονείς. Βορράς και νότος. Μία κυκλοθυμική συνύπαρξη με μικρές αρμονικές στιγμές.
Πώς σε έχει επηρεάσει η ομολογουμένως περιπετειώδης ιστορία της οικογενείας σου ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνιδα;
Ο Αυστριακός παππούς μου, ο πατριός της μητέρας μου, μετανάστευσε στην Ελλάδα για να εργαστεί ως ορυκτολόγος-μεταλλειολόγος. Την Ελλάδα τη γνώρισε κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπου μετά τη λήξη του επέστρεψε στο Σάλτσμπουργκ πεζή. Η Γερμανίδα γιαγιά από την Ελιγολάνδη κι ο παππούς εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Ιτέα. Οι φωτογραφίες από εκείνη την εποχή είναι γνωστές σε όλα τα μέλη της οικογένειας. Αγάπησαν και οι δύο πολύ την Ελλάδα και το ελληνικό τοπίο. Ίσως ήταν και μία μεγάλη ανακούφιση να ζουν μακριά από τη μεταπολεμική Γερμανία κι Αυστρία. Ο παππούς ταξίδεψε ολόκληρη τη χώρα. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ ν΄ ακούει κλασική μουσική, που ήταν και η μόνη που επιτρέπονταν στο σπίτι εκτός κάποιων μικρών εξαιρέσεων. Η αυστριακή κουζίνα παρέμεινε η μεγάλη του αγάπη κι εκτός από το Πάσχα συνόδευε πάντα τις μεγάλες οικογενειακές συγκεντρώσεις στο σπίτι τους. Η μητέρα μου μού μιλούσε γερμανικά μέχρι τα τρία μου χρόνια. Μετά μόνο ελληνικά. Η γερμανική παρέμεινε όμως η γλώσσα των παππούδων. Έτσι και η σχέση μου με τη γερμανική γλώσσα έχει συγχρόνως κάτι το οικείο και το ανοίκειο.
Πώς επηρέασαν την υπόστασή σου ως καλλιτέχνιδα οι γερμανικές και ελληνικές σου ρίζες;
Με έκαναν αυτό που είμαι… με μουσική υπόκρουση του Μότσαρτ.
Συνέντευξη: Χριστίνα Δημητριάδη/Μιχαέλα Πρίντσιγκερ. Επιμέλεια: Mαριάννα Τσάτσου. Φωτό: Χριστίνα Δημητριάδη.
ISLAND HOPING/ΑΤΟΠΟΙ ΤΟΠΟΙ, επιμέλεια: Ντένης Ζαχαρόπουλος
Έκθεση φωτογραφίας της Χριστίνας Δημητριάδη
στο Κέντρο Τεχνών δήμου Αθηναίων
Το νέο φωτογραφικό έργο της ελληνογερμανίδας εικαστικού Χριστίνας Δημητριάδη θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει το φιλότεχνο κοινό στην έκθεση ISLAND HOPING/ ΑΤΟΠΟΙ ΤΟΠΟΙ, που παρουσιάζει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων στο Κέντρο Τεχνών, από 9 Νοεμβρίου 2018 έως 3 Φεβρουαρίου 2019.
Η έκθεση αποτελεί την πρώτη ατομική παρουσίαση της καλλιτέχνιδας σε δημόσιο θεσμό στην Ελλάδα και ο τίτλος της αποτελεί ένα λογοπαίγνιο με τον όρο island hopping, όπου η Χριστίνα Δημητριάδη ερευνά την εικόνα και τον μύθο της Μεσογείου. Η Μεσόγειος είναι μια γεωγραφική οντότητα, αλλά πάνω απ` όλα μία φαντασιακή πραγματικότητα στην οποία η εκτίμηση της ομορφιάς και του συλλογικού πνεύματος είναι βαθιά ριζωμένη. H Μεσόγειος περιγράφεται ως πολιτιστικός χώρος, στην ουσία όμως η ιστορική και πολιτική της πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Στις αισθητικά δομημένες φωτογραφίες, νησιά και βραχονησίδες αναδύονται από τη θάλασσα, ως ένα απροσδιόριστο τοπίο. Οι βραχώδεις ακτές του Αιγαίου λόγω της μορφολογίας και της τραχύτητάς τους ξυπνούν διφορούμενα συναισθήματα μεταξύ αισιοδοξίας, ελπίδας και αβεβαιότητας. Η Χριστίνα Δημητριάδη μετατρέπει το τοπίο από φιλόξενο σε άγονο.
H φωτογράφηση πραγματοποιήθηκε στο αρχιπέλαγος των Φούρνων Κορσέων, μεταξύ Ικαρίας, Πάτμου και Σάμου, ένα μέρος με μεγάλη γεωλογική, γεωπολιτική και ιστορική σημασία που μετρά το μεγαλύτερο αριθμό ναυαγίων από την αρχαιότητα, ενώ συγκλονίζει σήμερα διεθνώς με την τραγωδία όσων ακολουθούν το κύμα ζωής και θανάτου της μετανάστευσης.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου στις 20:00.
Διάρκεια έκθεσης: 9/11/18-3/2/19
. Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη
. Πληροφορίες: 210 72 24 028, www.opanda.gr
. Ιστοσελίδα της καλλιτέχνιδος: www.christinadimitriadis.com.
Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)