Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)
Γερμανική προεκτύπωση στο diablog.eu αποσπάσματος από το μυθιστόρημα «Τίτλοι Τέλους» (στα γερμανικά «Zurück auf Start») του Πέτρου Μάρκαρη που θα εκδοθεί την 25η Μαρτίου! Γιατί η Ελλάδα δεν έχει πάρει ακόμα τα πάνω της; Η άγνωστη ομάδα «Έλληνες του πενήντα» πιστεύει ότι γνωρίζει τους φταίχτες. Αλλά είναι τα μέλη της πράγματι υπαίτια της πρόσφατης σειράς δολοφονιών; Ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος διεξάγει τις έρευνές του με φόντο μια χαώδη Αθήνα, όπου απειλείται η ασταθής κοινωνική ειρήνη μεταξύ των ριζοσπαστικών αποσχιστικών ομάδων, ακόμα και από τη «Χρυσή Αυγή». Διαβάστε το πρώτο κεφάλαιο όπου ήδη φανερώνεται το σκηνικό για τις επερχόμενες συναρπαστικές εξελίξεις. Σε μετάφραση της Μιχαέλα Πρίντζιγκερ, που έχει μεταφέρει όλα τα βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη στα γερμανικά.
Τη βρίσκω πεσμένη ανάσκελα στην Ευελπίδων, μπροστά στην είσοδο των Δικαστηρίων. Τα μάτια της είναι κλειστά. Μια γυναίκα τής έχει βάλει την τσάντα της για μαξιλάρι. Είναι γονατισμένη δίπλα της και της κάνει αέρα με κάτι χαρτιά.
Είναι μία το μεσημέρι, η ζέστη σού φέρνει δύσπνοια. Στάλες ιδρώτα γυαλίζουν στο μέτωπό της. Σκύβω πάνω της και της ψιθυρίζω: «Κατερίνα, μ’ ακούς;»
«Πάντως, ο σφυγμός της είναι κανονικός» μου λέει η γυναίκα.
Μπορεί, αλλά η Κατερίνα δεν απαντάει ούτε ανοίγει τα μάτια της. Νιώθω το πυρωμένο πεζοδρόμιο να μου τσουρουφλίζει τις σόλες και φοβάμαι μήπως πάθει εγκαύματα, αλλά δεν τολμώ να την ανασηκώσω. Ένας τύπος φέρνει ένα μπουκάλι νερό. Βρέχω ένα χαρτομάντιλο και της δροσίζω το μέτωπο και τα μάγουλα.
«Τα κακά νέα έρχονται σαν το χαλάζι» έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου. «Εκεί που δεν τα περιμένεις». Ήμουν σε σύσκεψη με τον Γκίκα και τον Γονατά της Αντιτρομοκρατικής, όταν μας διέκοψε η Στέλλα, η γραμματέας του Γκίκα.
«Κύριε αστυνόμε, με πήρε η Κούλα και θέλει να κατεβείτε αμέσως. Είναι επείγον».
«Τι συμβαίνει;»
«Δεν ξέρω, δε μου είπε λεπτομέρειες».
Η Κούλα με περίμενε στο διάδρομο.
«Τι συμβαίνει; Λέγε».
«Πήραν τηλέφωνο από τη φρουρά των Δικαστηρίων. Κάποιοι επιτέθηκαν στην Κατερίνα έξω από τα Δικαστήρια».
«Και πού είναι τώρα;»
«Είναι εκεί ακόμα. Ρώτησα αν είναι σοβαρό, αλλά δεν ήξεραν να μου πουν. Πάντως, ειδοποίησαν καλού κακού για ασθενοφόρο».
«Πες στον Βλασόπουλο να βρει γρήγορα ένα περιπολικό».
Ώσπου να έρθει το περιπολικό, τηλεφώνησα στον Φάνη.
Σκέφτηκα να πάρω και την Αδριανή, αλλά απέρριψα την ιδέα αμέσως. Καλύτερα να έβλεπα πρώτα την κατάσταση επιτόπου, πριν φέρω τον κατακλυσμό, ενδεχομένως άνευ λόγου και αιτίας.
Ακούω από μακριά τη σειρήνα του ασθενοφόρου και σφίγγω τα δόντια ώσπου να εμφανιστεί ο Φάνης.
«Κατερίνα, μ’ ακούς;» τη ρωτάω πάλι.
«Σ’ ακούω» μου ψιθυρίζει αυτή τη φορά, αλλά και πάλι δεν ανοίγει τα μάτια της.
Το ασθενοφόρο σταματάει μπροστά στην είσοδο των Δικαστηρίων. Το φιλοθεάμον κοινό παραμερίζει και κατεβαίνει πρώτος ο Φάνης. Μου ρίχνει ένα φευγαλέο βλέμμα και τρέχει στην Κατερίνα. Γονατίζει δίπλα της και της ανοίγει με τα δάχτυλα το ένα μάτι. Πιάνει το σφυγμό της και μετά της κάνει την ίδια ερώτηση:
«Κατερίνα, είμαι ο Φάνης. Μπορείς να μου μιλήσεις;»
«Με χτύπησαν, Φάνη» του απαντάει.
Βλέπω τον Φάνη να κλείνει τα μάτια και ν’ αφήνει έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
«Με χτύπησαν» ξαναλέει ,και δάκρυα κυλάνε από τα μάτια της.
«Εντάξει, το είδα» της απαντάει ήρεμα ο Φάνης. «Τώρα θα σε πάρω μαζί μου στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Ξέρω ότι πονάς, αλλά σε λίγο θα νιώθεις καλύτερα».
Κάνει νόημα στους τραυματιοφορείς, που ξαπλώνουν την Κατερίνα στο φορείο και τη μεταφέρουν στο ασθενοφόρο.
«Πόσο σοβαρό είναι;» ρωτάω τον Φάνη, ενώ ξέρω ότι είναι νωρίς για να μου απαντήσει.
«Εκ πρώτης όψεως, δεν φαίνεται σοβαρό. Αλλά δεν μπορώ να ξέρω, αν δεν την περάσω από αξονική».
Αναβάλλω το τηλεφώνημα στην Αδριανή για αργότερα, όταν θα είμαι κάπως πιο ήρεμος, και ρίχνω ένα βλέμμα γύρω μου. Το θέαμα τελείωσε και οι θεατές αποχωρούν. Έχουμε μείνει η γυναίκα που την είχε φροντίσει αρχικά, οι δύο ειδικοί φρουροί από την είσοδο των Δικαστηρίων, ο Βλασόπουλος
και δύο Αφρικανοί μετανάστες. Λίγο πιο πέρα μια ευτραφής καλωδιωμένη προσφέρει ακρόαμα σε υψηλούς τόνους.
«Εσείς ποιοι είστε;» ρωτάει ο Βλασόπουλος τους Αφρικανούς.
«Πελάτες κυρία Χαρίτου» απαντάει ο ένας.
«Ήρταμε μαζί δικαστήριο» συμπληρώνει ο άλλος.
«Από πού είστε;» τους ρωτάω.
«Από Σενεγκάλ» λέει ο πρώτος.
«Θα πρέπει να ’ρθείτε για κατάθεση» τους λέει ο Βλασόπουλος.
Βλέπω τον ειδικό φρουρό να βγάζει από την κωλότσεπή του ένα ζευγάρι χειροπέδες και να πηγαίνει να τις περάσει στον έναν Αφρικανό.
«Τι κάνεις;» τον ρωτάει άναυδος ο Βλασόπουλος.
«Ποιος σου λέει ότι δεν τη χτύπησαν αυτοί;» του απαντάει ο άλλος με ύφος αφ’ υψηλού.
«Αν την είχαν χτυπήσει, θα κάθονταν εδώ να τους συλλάβεις, συνάδελφε;»
Ο ειδικός φρουρός κομπλάρει, ψάχνει κάτι να πει, αλλά δεν του κατεβαίνει άλλη κοτσάνα και βάζει τις χειροπέδες στην τσέπη του. Ο συνάδελφός του όμως επιμένει να κάνει τον έξυπνο.
«Αν θέλεις τη γνώμη μου, κάθονται εδώ, για να το παίξουν αθώοι» λέει στον Βλασόπουλο.
«Δεν τη χτύπησαν αυτοί, τη χτύπησαν τα φιλαράκια σου οι χρυσαυγίτες» ξεσπάει ξαφνικά η γυναίκα. «Τους είδα με τα μάτια μου».
«Τι είπες; Για ξαναπές το» της λέει ο ειδικός φρουρός και την πλησιάζει απειλητικά.
«Σταματήστε, δεν είναι ώρα για κόντρες» τους φωνάζω και ο φρουρός σταματάει. «Τι είδατε ακριβώς;» ρωτάω τη γυναίκα.
«Στεκόμουν στην είσοδο και περίμενα τον δικηγόρο μου. Η κοπέλα έβγαινε μαζί με τους πελάτες της. Ξαφνικά όρμησαν από το πουθενά δυο νεαροί με μαύρες μπλούζες πάνω σε ένα μηχανάκι. Καβάλησαν το πεζοδρόμιο, ο ένας πήδησε από το μηχανάκι, όρμησε στην κοπέλα και άρχισε να τη χτυπάει με σιδερογροθιά. Οι δυο Αφρικανοί θέλησαν να τον εμποδίσουν, αλλά ο άλλος από τη μηχανή τούς φώναξε “μην κουνηθείτε, γιατί πεθάνατε, σκυλάραπες”. Όταν η κοπέλα έπεσε χάμω, ο χρυσαυγίτης την άφησε, ανέβηκε στη μηχανή και χάθηκαν στην κυκλοφορία».
«Εσείς δεν είδατε τίποτα;» ρωτάει ο Βλασόπουλος τους ειδικούς φρουρούς.
«Εμείς κοιτάζαμε τη δουλειά μας. Άλλωστε, και κόσμο να βλέπαμε, δεν θα μας έκανε εντύπωση, γιατί έχει πάντα κόσμο στην είσοδο των Δικαστηρίων».
«Ούτε φωνές ακούσαμε» προσθέτει ο δεύτερος.
«Αυτό είναι αλήθεια» επιβεβαιώνει η γυναίκα. «Ούτε εγώ φώναξα, γιατί φοβήθηκα μη χιμήξουν και σ’ εμένα».
«Μήπως είδατε τον αριθμό κυκλοφορίας της μηχανής;» τη ρωτάω.
«Έτσι όπως ήταν σταματημένη, ο αριθμός δεν φαινόταν. Μετά ο οδηγός έφυγε αστραπή».
Ο Βλασόπουλος πάει στην καλωδιωμένη, μπας και μάθει
κάτι παραπάνω.
«Όχι, εγώ ήρθα μετά το επεισόδιο» του απαντάει εκείνη και σχολιάζει: «Η ευλογημένη, ήταν ανάγκη να έχει μαύρους πελάτες; Χάθηκαν οι δικοί μας;»
Παλιά καλωδιώναμε τους αρρώστους, για να τους κάνουμε καλά. Τώρα καλωδιωνόμαστε μόνοι μας, για να λέμε λόγια στον αέρα.
Ούτε οι δυο Αφρικανοί συγκράτησαν τον αριθμό.
«Εμείς βλέπαμε Κατερίνα» μου λέει ο ένας.
«Εσείς οι δυο θα μου κάνετε μια γραπτή αναφορά» λέω στους ειδικούς φρουρούς. Μετά γυρίζω στους άλλους τρεις.
«Και εσείς θα πάτε με τον υπαστυνόμο στη Διεύθυνση Ασφάλειας, για να δώσετε κατάθεση».
«Δεν κάνει να έρθω αύριο;» ρωτάει η γυναίκα. «Αν αναβληθεί η δίκη μου, θα πάει έξι μήνες πίσω, κι αυτό, αν είμαι τυχερή».
Ο Βλασόπουλος κρατάει τα στοιχεία της και της λέει να έρθει αύριο στην Ασφάλεια. Οι δυο Αφρικανοί πηγαίνουν μαζί του στο περιπολικό.
«Θα ’ρθείτε κι εσείς, αστυνόμε;» με ρωτάει.
«Όχι, θα πάω στο νοσοκομείο».
Πριν φύγω, βρίσκω μια ήσυχη γωνιά και παίρνω τηλέφωνο την Αδριανή. Προσπαθώ να της τα περιγράψω όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα.
«Εκ πρώτης όψεως, δεν μοιάζει να είναι κάτι ανησυχητικό».
«Και πού είναι τώρα;»
«Την πήρε ο Φάνης να της κάνει εξετάσεις για παν ενδεχόμενο».
Καταπίνω το ασθενοφόρο.
«Δεν υπάρχει αστυνομία στα δικαστήρια;» με ρωτάει.
«Υπάρχει, αλλά της επιτέθηκαν έξω, στο πεζοδρόμιο».
«Πηγαίνω στο Γενικό Κρατικό».
«Εντάξει, θα βρεθούμε εκεί» της λέω και σταματάω ένα ταξί. Δυο ερωτήματα με βασανίζουν σε όλη τη διαδρομή. Το πρώτο είναι πώς ήξεραν αυτοί οι τραμπούκοι ότι η Κατερίνα θα είχε σήμερα δικαστήριο. Η μια εκδοχή, η πιο απλή, είναι να την παρακολουθούσαν και να έπεσε σήμα μόλις την είδαν να μπαίνει στην Ευελπίδων.
Η άλλη, η πιο σύνθετη, είναι ότι έχουν τους ανθρώπους τους μέσα στα Δικαστήρια και αυτοί τους ειδοποίησαν. Προτιμώ την πρώτη, γιατί είναι η πιο λογική, αλλά και η πιο ανώδυνη.
Το δεύτερο ερώτημα είναι πού ήταν οι «σωματοφύλακές» της. Η Κατερίνα δεχόταν απειλές από τους χρυσαυγίτες εδώ και μήνες, επειδή έχει πολλές υποθέσεις με μετανάστες. Ο Ζήσης της είχε στείλει κάτι γερόντια από το άσυλο αστέγων, όπου δουλεύει εθελοντικά, με το σκεπτικό ότι οι χρυσαυγίτες δεν θα τολμούσαν να επιτεθούν σε ηλικιωμένους και να γυρίσουν τον κόσμο εναντίον τους. Σήμερα τα γερόντια δεν τη συνόδευαν. Γιατί; Αυτό μπορεί να μας το πει μόνο η Κατερίνα, όταν θα είναι σε θέση να μιλήσει.
«Πώς βλέπεις την κατάσταση, φίλε;» με ρωτάει ο ταξιτζής.
«Όπως τη βλέπεις κι εσύ» του απαντάω κοφτά, γιατί δεν έχω όρεξη για καφενόβιες κουβέντες, που τώρα έχουν μετακομίσει στα ταξί, χωρίς τον καφέ.
«Βουλιάζουμε, φίλε» επιμένει. «Σε λίγο εσείς θα γίνετε ψάρια κι εμείς τα υποβρύχια και θα σας μεταφέρουμε στον πάτο του Σαρωνικού».
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη “Τίτλοι Τέλους”, Εκδ. Γαβριηλίδης. Φωτό: Michaela Prinzinger, ©diablog.eu (Καλλιτεχνικό πρότζεκτ του Dan Perjovschi στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Νοέμβριος 2014)
Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)