Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)
H/O Sam Albatros ανήκει σε μια νέα γενιά συγγραφέων και καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν τα social media ως το «πρόχειρό» τους. Εκεί δοκιμάζουν νέους τρόπους έκφρασης, αλλά και μοιράζονται προσωπικές σκέψεις, σαν τα social media να είναι το ηλεκτρονικό τους ημερολόγιο.
Το πρώτο μυθιστόρημα της/του Sam Albatros ελαττωματικό αγόρι κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2021 (από τις εκδόσεις Εστία, τον παλαιότερο εκδοτικό οίκο της Ελλάδας με έτος ίδρυσης το 1885) και βρέθηκε λίγες μέρες αργότερα στη λίστα με τα ευπώλητα του public.gr. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε μέσα σε δύο εβδομάδες.
Το diablog.eu παρουσιάζει ένα απόσπασμα από το βιβλίο αυτό:
ελαττωματικό αγόρι
Γυρίσαμε πίσω την τηλεόραση που πήραμε επειδή είναι ελαττωματική. Ο μπαμπάς ήταν πολύ νευριασμένος στο μαγαζί, «είστε όλοι σκάρτες τηλεοράσεις» τους έλεγε. Οι κύριοι τηλεόραση τα έχασαν, άλλαζαν κανάλια συνεχώς απ’ τη ντροπή τους. Είπαν θα μας στείλουν μια άλλη ίδια, αλλά όχι ελαττωματική. Δεν ξέρουμε όμως πότε, σε λίγο καιρό μάς είπαν. Αν είναι το ίδιο «σε λίγο» που λέω στη μαμά όταν με ρωτάει πότε θα συμμαζέψω το δωμάτιό μου, ζήτω που καήκαμε. Τώρα είναι βράδυ και γυρνάμε με το αυτοκίνητο πίσω σπίτι. Βλέπω τα φώτα που ανάβει ο κυρ Δήμος στους δρόμους. «Μπαμπά, όταν ζουλάω τα μάτια μου, τα φώτα βγάζουν κάτι κεραίες σαν αυτές του ραδιοφώνου και της Σέιλορ Μουν· μήπως έχω κι εγώ πρόβλημα, μήπως είμαι κι εγώ ελαττωματικός;» «Όχι, φυσιολογικότατο είναι» λέει ο μπαμπάς. «Μπαμπά, όταν ζουλάω τα μάτια μου τα φώτα απλώνονται, βγάζουνε πέταλα. Κι από μικρά φωτάκια γίνονται λουλούδια. Τα λουλούδια όμως είναι για κορίτσια. Σίγουρα δεν έχω κάτι;» «Σταμάτα να σκέφτεσαι τέτοια πράγματα» λέει ο μπαμπάς και μου βάζει να ακούσω τραγουδάκια. Μου αρέσει πολύ αυτή η κασέτα γιατί είναι χαρούμενα τα τραγουδάκια. Μετά έχει κάποια που είναι λυπημένα και δε μου αρέσουν καθόλου. Ένα από τα δυστυχισμένα τραγούδια λέει για μια ροζ τσαγιέρα που ήταν πολύ χαρούμενη όσο ζούσε στο σπίτι με τους ανθρώπους. Ήταν όμως ελαττωματική και μια μέρα χάλασε και τη διώξανε, πήραν μια άλλη. Δε θέλω να τα σκέφτομαι άλλο αυτά τα στενάχωρα. Τα σβήνω με το σφουγγάρι του μυαλού μου. Ξαπλώνω στο κάθισμα και ξεκουράζω τα μάτια μου.
Είμαστε στο καθιστικό. Η μαμά με έχει στην αγκαλιά της και κοιτάει την τηλεόραση. Η τηλεόραση είναι ανοιχτή όμως δεν παίζει τίποτα, δείχνει χιόνι. Το χιόνι περνάει από την τηλεόραση στο σπίτι μας, έτσι που γινόμαστε κι εμείς ασπρόμαυροι. Χιονίζει μέσα στο δωμάτιο. Έρχεται ο μπαμπάς να πάρει την τηλεόραση γιατί είναι ελαττωματική. Η μαμά συνεχίζει να κοιτάζει την τηλεόραση που δεν είναι άλλο εκεί. Κάτω από το τραπέζι του καθιστικού εμφανίζεται μια χαλασμένη ροζ τσαγιέρα και με κοιτάει. Βγάζει το καπάκι της και αρχίζει ένας ανεμοστρόβιλος, όπως όταν κάνεις μπάνιο και τραβάς την τάπα και το νερό σου φεύγει και φοβάσαι μη σε πάρει μαζί του. Ένας ροζ ανεμοστρόβιλος στο δωμάτιο που ρουφάει μόνο εμένα. Ουρλιάζω «μαμά, μαμά, βοήθεια». Βλέπω τις λέξεις μου να χτυπάνε σε όλους τους τοίχους, σε όλα τα πράγματα του δωματίου αλλά να μην τη φτάνουν, να πέφτουν κάτω και να σπάνε, να γίνονται παλιοσίδερα. Η μαμά δεν ακούει ή κάνει πως δεν ακούει. Τα μάτια της είναι γυάλινα, γεμάτα χιόνι, όπως εκείνα τα διακοσμητικά. Με έχει καταβροχθίσει η τσαγιέρα. Είμαι μέσα της φυλακισμένος: έχω πέσει πάνω σε ένα βουναλάκι με άλλα πράγματα που φαίνονται χαλασμένα. Η τσαγιέρα γυρνάει τα μάτια της προς τα μέσα και με κοιτάει. Τα μάτια της μου ρίχνουν προβολείς και με φωτίζουν. «Μαζεύω παιδάκια που δεν τα θέλουν οι γονείς τους επειδή είναι ελαττωματικά» μου λέει. «Κατάλαβα» λέω. «Υποσχέσου όμως να στείλεις στους γονείς μου γρήγορα το ίδιο μοντέλο, γιατί θα στεναχωριούνται πολύ. Δε θα έχουν σε ποιον να φωνάζουν και πού να βγάλουν το άχτι τους». «Εντάξει» μου λέει. «Κι εγώ τι θα γίνω;» σκέφτομαι, όμως δεν προλαβαίνω να ρωτήσω. Η τσαγιέρα έχει γυρίσει τα μάτια της προς τα έξω και όλα σκοτεινιάζουν.
Με ξυπνάει ο μπαμπάς και καταλαβαίνω ότι έβλεπα όνειρο. Όταν κοιμόμουν το είχα πιστέψει. Με στεναχωρεί πολύ, όμως δε θέλω να το πω στον μπαμπά. Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και ανεβαίνουμε σπίτι. «Μπαμπά, τι θα γίνει η ελαττωματική τηλεόραση που γυρίσαμε πίσω; Πού πηγαίνουν όσα πράγματα είναι ελαττωματικά;» ρωτάω.
Sam Albatros
Ως καλλιτέχνης έχει παρουσιάσει πολυμεσικές περφόρμανς και πειραματικές ταινίες μικρού μήκους σε Ελλάδα, Κύπρο, Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία. Έχει ολοκληρώσει συγγραφικά residences στο Βερολίνο (Literarisches Colloquium Berlin) και τη Λειψία (Goethe-Institut Thessaloniki, Halle 14, Edit). Το 2021 βραβεύτηκε στον τομέα των εικαστικών από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και Artworks. Έχοντας έντονη δράση στα social media δημοσιεύει πρωτότυπα και μεταφρασμένα ποιήματα σε μορφή βιντεο-ποίησης στο channel Sam Albatros του YouTube και στην ιστοσελίδα της/του queerpoets.com. Εντός του 2022 θα κυκλοφορήσει σε μετάφρασή της/του το εμβληματικό βιβλίο ποίησης Crush του Richard Siken (2004).
Ως επιστήμονας είναι λέκτορας ψυχολογίας στο Λονδίνο. Σπούδασε γνωσιακή νευροεπιστήμη στα πανεπιστήμια Paris-Sud XI, University College London και University of Cambridge ως υπότροφος του ΙΚΥ και του Ιδρύματος Λεβέντη. Πρόσφατα ολοκλήρωσε διδακτορική διατριβή μεταξύ των University College London και National Institute of Mental Health (ΗΠΑ) με υποτροφία του Ιδρύματος Wellcome Trust.
Το βιβλίο
ελαττωματικό αγόρι
Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2021, 200 σελίδες
ISBN-13: 9789600518153
Απόσπασμα: Sam Albatros. Σύνταξη: Α. Τσίγκας. Φωτογραφίες: εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας και Sam Albatros.
Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)