Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας με τους «Πυξ Λαξ» γέμιζε ολόκληρα στάδια. Μετά τη διάλυση του πιο επιτυχημένου ρόκ συγκροτήματος στην ελληνική ιστορία της μουσικής, συνεχίζει την πορεία του ως σόλο καλλιτέχνης και πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο αγγλόφωνο άλμπουμ του. Η Ιωάνα Παπαγεωργίου τον συνάντησε στο Βερολίνο και συζήτησαν για την τέχνη του και το πώς βλέπει την κρίση στην Ελλάδα.
Τότε ως τραγουδιστής των «Πυξ Λαξ« και τώρα ως σόλο καλλιτέχνης, η μουσική σου ενθουσίαζε και ενθουσιάζει ένα διεθνές κοινό. Το καλοκαίρι ήσουν σε περιοδεία με την μπάντα σου «Philip & The Border Breakers» στην Ευρώπη. Αυτή η επιτυχία είναι πράγματι σπουδαίο κατόρθωμα που σπάνια συμβαίνει στην εξαγωγή της ελληνικής τέχνης. Πιστεύεις ότι η δυσκολία έγκειται μόνο στη γλώσσα ή υπάρχει ίσως κάποιο εμπόδιο πολιτισμικής φύσης;
Νομίζω υπάρχουν στερεότυπα και σ’ αυτό, όπως και σε πολλά άλλα πράγματα. Πάρα πολύς κόσμος πιστεύει ότι στην Ελλάδα ζούμε στο «Κρήτη-Τζατζίκι-Μουσακά-φουστανέλα-ZorbaTheGreek«. Δεν είναι όμως έτσι. Ακριβώς γι’ αυτό έκανα τώρα την πρώτη μου απόπειρα να βγάλω έναν αγγλόφωνο δίσκο με τίτλο «The Key».
Θέλω ν’ απευθυνθώ με ό,τι δυνάμεις έχω σε όσο κόσμο μπορώ και να τους δείξω ότι υπάρχει μια άλλη πλευρά της Ελλάδας: σύγχρονη, με καινούριες ιδέες, που σέβεται το παλιό, αλλά που το ’χει προσαρμόσει και μεταφέρει στο σήμερα. Πραγματικά υπάρχει αυτή η Ελλάδα και πιστεύω ότι έχει πολλά να πει. Στον κινηματογράφο ήδη φαίνεται αυτό και νομίζω ότι θ’ αρχίσει να φαίνεται και στη μουσική.
Το 2013 με το πρότζεκτ «The Other Side Of Greece» κινηθήκατε ενεργά προς αυτό το στόχο.
Σωστά. Μ’ αυτή την παράσταση περιοδεύαμε για δύο χρόνια σε πολλές χώρες της Ευρώπης και ο στόχος μας ήταν ακριβώς αυτό που συζητάμε τώρα. Να δείξουμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που εξακολουθεί να παράγει σκέψη, τέχνη και πολιτισμό. Παρουσιάσαμε στη σκηνή ποιήματα του Καβάφη, του Σεφέρη και του Ελύτη, των μεγάλων σύγχρονων ελλήνων ποιητών. Τα ’χαμε μεταφράσει στη γλώσσα της κάθε χώρας που πηγαίναμε.
Νομίζω ότι το πρόβλημα της μουσικής βιομηχανίας της Ελλάδας είναι ότι δεν φτιάξαμε δρόμους για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε τα νέα πράγματα προς τα έξω. Εκεί όντως μείναμε πίσω από άλλες χώρες που δουλέψανε αρκετά πάνω σ’ αυτό στη μουσική σκηνή τους.
Λες λοιπόν ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε να περάσει σε άλλες χώρες το σύγχρονο πολιτισμό της. Το μυαλό μου πάει αμέσως στο πολυσυζητημένο εξώφυλλο του γερμανικού περιοδικού «Focus», που το 2010 προκάλεσε ανταλλαγή πυρών ανάμεσα στις δύο χώρες μέσω των ΜΜΕ. Σ’ ένα άρθρο ο συντάκτης ισχυρίζεται πως η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει ούτε έναν σημαντικό ποιητή, συνθέτη ή φιλόσοφο. Στην ουσία γράφει πως οι Έλληνες, από την αρχαιότητα και μετά, δεν προσέφεραν απολύτως τίποτα. Αν ο Καβάφης, ο Ελύτης και ο Σεφέρης ήταν πιο γνωστοί στη Γερμανία, ίσως ο δημοσιογράφος να μην εξέφραζε τέτοιες δηλώσεις χωρίς περαιτέρω προβληματισμό.
Αν κάποιος θέλει να μηδενίσει, ακόμη και να ξέρει, θα κάνει ότι δεν ξέρει. Το σημαντικό είναι, ότι όταν κάποιος γράφει κάτι τέτοιο, είναι σίγουρα ένας άνθρωπος που βρίσκεται ο ίδιος στο μηδέν. Άρα το ερώτημα που γεννιέται αυτόματα είναι αν υπάρχει λόγος να ασχοληθείς με έναν τέτοιο άνθρωπο. Απ’ την άλλη είναι σίγουρο ότι κάποια δημοσιεύματα από μεγάλα περιοδικά μπορούν να επηρεάζουν και πάρα πολύ άλλο κόσμο που μπορεί να μη φταίει, και να επηρεαστεί γιατί δεν ξέρει από τέτοια.
Με την ευκαιρία της κουβέντας μας, θα ήθελα λοιπόν να σου πω ότι η Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της, έχει βγάλει τους περισσότερους νομπελίστες ποιητές – μιλάμε για σύγχρονα έργα, όχι για τον πολιτισμό του Πλάτωνα.
Συγκεκριμένα στα χρόνια της κρίσης, μπορείς να εντοπίσεις κάποια θετική πολιτισμική εξέλιξη στην Ελλάδα;
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Θα νόμιζε κανείς ότι στα χρόνια της κρίσης, ένα είδος πιο βαθιάς, πιο σοβαρής κουλτούρας θα άρχιζε να βγαίνει πιο πολύ στην επιφάνεια. Αυτό δεν συμβαίνει στο βαθμό που εγώ περίμενα. Ίσως, για κάποιο λόγο, οι Έλληνες να επιλέξαμε μέσα στις δυσκολίες να βρούμε έναν τρόπο διαφυγής, μια διέξοδο μέσα από πιο ελαφριά πράγματα. Τουλάχιστον κάποιοι από μας. Και κάποιοι άλλοι, όντως, ψάξαμε πιο βαθιά στον εαυτό μας για να βρούμε εκεί τις λύσεις.
Σε ρωτάω γιατί εγώ παρατήρησα κάποιες ενδιαφέρουσες αλλαγές, κυρίως στους νέους ανθρώπους. Η Startup-σκηνή στην Ελλάδα μεγαλώνει και αυτό που βλέπω μού θυμίζει πολύ το Βερολίνο.
Οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα έχουν τους τρόπους τους να υπερβαίνουν την κρίση και να βρίσκουν καινούριες λύσεις. Γι’ αυτό το λόγο, στο τέλος είμαι πολύ αισιόδοξος για το μέλλον στην Ελλάδα. Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει. Μέσα σε τόσες δυσκολίες δημιουργούνται καινούριες ιδέες, καινούργιες επιχειρήσεις, νέα τεχνολογικά προϊόντα. Αλλά ακόμα και στην τέχνη προσπαθούν να βγάλουν καινούρια πράγματα και να επικοινωνήσουν με τον υπόλοιπο πλανήτη. Κάτι τέτοιο εμείς οι πιο παλιοί δεν το ξέραμε. Δεν το ’χαμε σκεφτεί ποτέ. Εγώ, ας πούμε, έκανα το πρώτο αγγλόφωνο άλμπουμ μετά από 25 χρόνια.
Είχα σκεφτεί ότι μπορούσα να επικοινωνήσω και με μία διεθνή γλώσσα. Κυρίως με τους ανθρώπους που επί πολλά χρόνια επιθυμούσαν ακριβώς αυτό, γιατί έχουμε έναν τρόπο με τη μουσική μας που τον αγαπούν πάρα πολλοί άνθρωποι, αλλά δεν καταλάβαιναν τι λέγαμε. Δεν μπήκαμε ποτέ στον κόπο να φτιάξουμε τραγούδια που μπορεί να καταλάβει ο περισσότερος κόσμος. Αυτό οι νέες γενιές το ’χουν από γεννησιμιού τους, είναι πιο προχωρημένοι και πολύ πιο δημιουργικοί. Οι πιο παλιές γενιές στην Ελλάδα εξακολουθούν ακόμη να περιμένουν… δεν ξέρω τι. Αυτό που περιμένουν δεν θα συμβεί, τους το ’χω πει.
Νομίζω πως οι νεότεροι από εμάς είχαν το προνόμιο να μεγαλώνουν με την ψηφιακή τεχνολογία και το ίντερνετ. Έμαθαν δηλαδή απ’ την αρχή να επικοινωνούν με το εξωτερικό.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Προχωρήσανε γενικά τις σκέψεις τους, εξελιχθήκανε. Αυτό είναι, νομίζω, το καλό που θα βγει από την κρίση. Αυτή η εξέλιξη τουλάχιστον μίας γενιάς ολόκληρης, της δικιάς σας, και της πιο νέας και της λίγο πιο μεγάλης. Αυτές οι γενιές, νομίζω, ότι μέσα απ’ την κρίση και τις δυσκολίες – όσο και αν φαίνεται ότι είναι γενιές αδικημένες – στο τέλος θα είναι οι γενιές που θα πάνε μπροστά.
Βέβαια πολλοί από αυτούς έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα, γιατί θεώρησαν ότι εκεί δεν έχουν μέλλον και ήρθαν για παράδειγμα στη Γερμανία.
Θα γυρίσουν πίσω. Θα χρειαστούν κάποια χρόνια όμως, μέχρι να γίνει αυτό. Πρέπει πρώτα να φτιαχτεί στην Ελλάδα ένα άλλο περιβάλλον που ήδη αρχίζει να φτιάχνεται. Το έχουμε πραγματικά ανάγκη και μπορούμε να το καταφέρουμε. Με ειλικρίνεια μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που νά’ χει τα όρια που πρέπει, χωρίς να είναι μια κοινωνία φυλακή.
Mit dem Laden des Videos akzeptieren Sie die Datenschutzerklärung von YouTube.
Mehr erfahren
Κείμενο: Ιωάνα Παπαγεωργίου/Φίλιππος Πλιάτσικας. Μετάφραση: Ιωάνα Παπαγεωργίου, Δέσποινα Πασχαλίδου. Φωτό: robin4arts
Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)