Drifting Generation

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

«Drifting Generation» είναι ο τίτλος του βραβευμένου ντοκιμαντέρ της βερολινέζας σκηνοθέτιδας Στέλλας Νικολέττας Δροσσά που μεγάλωσε στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Ο πολιτιστικός σύλλογος Kulturspedition του Βερολίνου το παρουσίασε στα τέλη Ιουνίου στο κινηματοθέατρο «O-Tonart» του Βερολίνου. Ο συγγραφέας και θαμώνας της Ελλάδας Αντρέας Ντέφνερ ήταν ο συντονιστής της εκδήλωσης. Για το diablog.eu μίλησε με τη Στέλλα Νικολέττα Δροσσά για την ταινία της και την κατάσταση στην Ελλάδα.

Στην ταινία της «Drifting Generation» η σκηνοθέτιδα και παραγωγός Στέλλα Νικολέττα Δροσσά συνοδεύει πέντε νεαρές γυναίκες γύρω στα 30 τους στη Θεσσαλονίκη από το 2010 μέχρι το 2016. Κάθε μια τους είναι –όπως και η ίδια η Δροσσά– κόρη Ελλήνων «γκασταρμπάιτερ» στη Γερμανία. Οι πέντε γυναίκες έχουν κάτι κοινό: Επέστρεψαν στην πατρίδα των γονέων τους. Ανάμεσά τους και η Ειρήνη, η αδελφή τής σκηνοθέτιδας. Η Νικολέττα, αντίθετα, έμεινε στη Γερμανία. Για την μακροχρόνια κινηματογραφική τεκμηρίωση κινείτο όμως με την κάμερά της μεταξύ των δύο χωρών και πολιτισμών. Οι πρωταγωνίστριές της μιλάνε απροκάλυπτα για την αναζήτηση της θέσης τους στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Η σκηνοθέτιδα είναι ο σιωπηλός παρατηρητής ακροβατώντας μεταξύ της γερμανικής και της ελληνικής κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας. Στα πολύ προσωπικά πορτρέτα απεικονίζει μια αυθεντική εικόνα της ελληνικής καθημερινότητας με όλες τις αντιξοότητες της, τα καθημερινά προβλήματα και τους υπαρξιακούς φόβους των γυναικών που ανήκουν στη λεγόμενη χαμένη γενιά.

Οι γυναίκες που επέστρεψαν στην Ελλάδα νοιώθουν εκεί παρείσακτες αλλά ταυτόχρονα οικείες, η οικονομική κρίση τους επιβάλλει υπαρξιακές ανησυχίες και ανάγκες. Η ταινία εντυπωσιάζει με δυνατές σκηνές. Αναστατώνει με τη χαρά για τη ζωή από τη μια και την αποκαρδιωτική θλίψη από την άλλη, παλινδρομεί ανάμεσα στη ζωή, τον θάνατο και ένα νέο ξεκίνημα. Πρόκειται για μια μαρτυρία των καιρών μας και προκαλεί στα 90 λεπτά της διάρκειάς της αντικρουόμενα συναισθήματα. Η ιστορίες ζωής των γυναικών στην οθόνη μαγνητίζει τους θεατές, στροβιλίζονται κι αυτοί μέσα σε έναν κυκεώνα συναισθημάτων, όμοια με αυτά των πρωταγωνιστριών που βλέπουν. Και τελικά στην ήδη δραματική μοίρα των γυναικών που παρακολουθούμε, έρχεται να προστεθεί και μια προσωπική οικογενειακή τραγωδία που θα βιώσουν μαζί η πρωταγωνίστρια αδερφή αλλά και η ίδια η σκηνοθέτιδα.

Νικολέττα, καταγράφεις με την ταινία σου τη μοίρα μιας ολόκληρης γενιάς φέρνοντας πέντε παραδείγματα, μπαίνοντας βαθιά στη ζωή της. Ήταν σωστή απόφαση που εσύ δεν επέλεξες τον δρόμο της παλιννόστησης όπως αυτές οι πέντε γυναίκες; Συνεχίζεις να ζεις στο Βερολίνο.

Ναι! (γελάει) Σοβαρά, εδώ και χρόνια αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν ζούσα στην Ελλάδα. Αλλά μέσα από τις εμπειρίες που έκανα στα γυρίσματα της ταινίας μου, τελικά σταμάτησα να το σκέφτομαι.

Στο ντοκιμαντέρ το κοινό σου συμμετέχει στη δύσκολη καθημερινή ζωή των πρωταγωνιστριών με όλα τα προβλήματά τους. Στα γυρίσματα αρρώστησε βαρεία η μητέρα σου. Δεν άφησες απέξω την ιστορία της και αυτή της αδερφής σου, της Ειρήνης. Πόσο δυσκολεύτηκες να αντιμετωπίσεις αυτή την πολύ προσωπική εμπειρία;

Αρχικά δεν θέλαμε να το αναφέρουμε, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό θα αδικούσε την Ειρήνη. Γιατί η ζωή της περιστρεφόταν την εποχή εκείνη σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τη μητέρα μας. Επίσης καλύψαμε έτσι το συνολικό φάσμα της κρίσης. Μια και η τύχη των μεμονωμένων ατόμων δε μπορεί να είναι ποτέ απερίσπαστη από αυτή των οικείων τους. Η Ειρήνη ξαφνικά βρέθηκε να μην είναι πλέον υπεύθυνη μόνο για τον εαυτό της.

Οι θεατές είναι της γνώμης ότι η ταινία έδειξε μια εικόνα απελπισίας και θλίψης, η μοίρα των νεαρών γυναικών τους συγκίνησε βαθιά. Εντούτοις, τις διέκρινε αυτή η ιδιαίτερη ελληνική στάση ζωής του να μην χάνεις ποτέ την ελπίδα. Πώς πιστεύεις ότι θα εξελιχτούν τα πράγματα στην Ελλάδα;

Οι συνθήκες διαβίωσης έχουν για πολλούς επιδεινωθεί εξαιρετικά. Η Ελλάδα στύφτηκε σαν το λεμόνι. Έγινε πραγματικό κρατικό ξεπούλημα. Τώρα πια η πορεία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο ανοδική. Θυμάμαι το ελληνικό βιβλίο θρησκευτικών που είχα με την ιστορία των επτά ισχνών αγελάδων. Μια μέρα ο Θεός είπε: «Μετά από επτά έτη πείνας θα ακολουθήσουν επτά έτη αφθονίας». Τα πάντα ρει. Εν πάση περιπτώσει, χειρότερα δεν γίνεται.

Η ταινία «Drifting Generation» είχε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάρτιο του 2017 στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 11o Ελληνικό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Docfest της Χαλκίδας και κέρδισε το Δεύτερο Βραβείο Ντοκιμαντέρ Μεγάλης Διάρκειας. Το ντοκιμαντέρ προβάλλεται και από την κρατική ελληνική τηλεόραση ΕΡΤ3.

Ο Αντρέας Ντέφνερ πήρε μια εκτενή συνέντευξη από τη Στέλλα Νικολέττα Δροσσά για το νέο του βιβλίο «Made in Greece». Θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2019 στις εκδόσεις Größenwahn Verlag της Φρανκφούρτης. Μετάφραση της ανάρτησης για το diablog.eu: Α. Τσίγκας.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στις διευθύνσεις: www.abenteuer-griechenland.eu und www.stene-film.com.

 

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)