Ο άνθρωπος έχει συστημική σημασία

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Ο άνθρωπος έχει συστημική σημασία. Αλληλεξαρτόμαστε. Τα μηνύματα που εκπέμπουμε πρέπει να είναι σαφή. Αυτό ο ζωγράφος Peter Foeller το πραγματοποίησε ήδη τον Μάιο του 2014, όταν κάλεσε στο κρητικό χωριό Πλώρα τους γείτονές του σε μια συλλογική εκδήλωση ζωγραφικής. Έτσι γεννήθηκε το έργο «Ελπίδα».

Σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, τον Μάρτιο του 2015, το έργο αυτό ήταν πια ώριμο. Στην πρόσφατη έκθεσή του στο Ηράκλειο παρουσιάστηκε παράλληλα με τη διαδικασία της δημιουργίας του. Στα εγκαίνια ήταν παρόντες και οι γείτονές του.

Όποιος παρακολούθησε τους τελευταίους μήνες και τις πρόσφατες εβδομάδες την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης, δεν μπορεί παρά να επιζητά εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά τον τόνο της αμοιβαίας αντιμετώπισης. Το diablog.eu επιθυμεί να είναι πρωτοπόρο στον διάλογο μεταξύ ίσων, στον διάλογο από άτομο σε άτομο, στον διάλογο από τη μία γλώσσα στην άλλη. Δεν μπορεί η Ευρώπη να έχει ως κοινό παρονομαστή μόνο το ευρώ.

Πρέπει να εναντιωθούμε στην υπερεξουσία των παραλληλισμών και μεταφορών που μπλοκάρουν τη σκέψη μας. Λέξεις όπως ενοχή και χρέος, πιστωτές και πίστη μεταθέτουν τη συζήτηση σε ένα πλαίσιο σχεδόν θρησκευτικό. Ο χορός γύρω από τον χρυσό μόσχο έχει πάρει αισχρές, άσεμνες διαστάσεις.

Η Τέχνη επιτρέπεται να είναι ηθική, οφείλει μάλιστα να είναι ηθική. Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ενσυναισθητικής σκέψης και πράξης. Έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει συλλογικότητα. Μειώνει το περιττό στο ουσιώδες. Μπορεί να μας μάθει πολλά.

Η Τέχνη μπορεί να κάνει και πάλι ορατό ένα κρυφό, συγκαλυμμένο μήνυμα. Αυτό ακριβώς συνέβηκε στον καλλιτέχνη με το έργο του «Ελπίδα». Κατά τη διάρκεια μιας γιορτής στον κήπο του σπιτιού του στην Πλώρα οι παρευρισκόμενοι συνέβαλαν σε αυτό το έργο τέχνης. Οι περισσότεροι γείτονες κράταγαν για πρώτη φορά στη ζωή τους μετά τα παιδικά τους χρόνια και πάλι χρώματα και πινέλο στα χέρια.

Με την αθωότητα της απειρίας ζωγράφισαν λουλούδια και τον ήλιο με το σήμα της ειρήνης, κάποιος έγραψε τη λέξη «Ελπίδα», κάποιος άλλος σχεδίασε το μικρό πουλί να αιωρείται πάνω από τη λέξη. Ο μικρός Βασίλης αποτύπωσε την παλάμη του πάνω στον καμβά.

Κάποιος άλλος σκέπασε τη λέξη «Ελπίδα» με σκούρο χρώμα και στιγμάτισε ζοφερά το έργο στο σύνολό του. Έτσι τελείωσε τότε αυτή η εκδήλωση ζωγραφικής. Αυτό το ζοφερό κάτι αλληγορούσε τον λήθαργο και την απαισιόδοξη παραίτηση που είχε κυριεύσει ολόκληρο το χωριό.

Στη συνέχεια το έργο «αναπαύτηκε» για κάποιους μήνες. Ο καλλιτέχνης το παρατηρούσε κάθε τόσο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει το αρχικό μήνυμα κάτω από το επίχρισμα του χρώματος. Το αφαίρεσε στρώμα με στρώμα μέχρις ότου αναδύθηκε η λέξη.

Αυτή η ιστορία δεν είναι ένα παραμύθι, αν και ακούγεται κάπως έτσι. Είναι στο χέρι όλων μας να δημιουργήσουμε πολλά τέτοια παραμύθια.

Κείμενο: Michaela Prinzinger. Φωτό: Claudia Zeuke-Foeller. Το βίντεο της δημιουργίας του πίνακα θα το βρείτε εδώ.

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)