Texas

Ένα φωτογραφικό άλμπουμ του Δημήτρη Τσουμπλέκα

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Στο φωτογραφικό του άλμπουμ «Texas» ο Δημήτρης Τσουμπλέκας εικονογραφεί το φαινομενικά ατέρμονο ναδίρ της «κρίσης» μεταξύ 2010 και 2014 με έναν πολύ προσωπικό τρόπο. Το diablog.eu παρακάλεσε τον καλλιτέχνη να σχολιάσει τις εικόνες του. Έτσι γίνεται χειροπιαστός ο συνυφασμός μεταξύ του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα, ενώ ο χρονικός ορίζοντας ανοίγει για νέες εξελίξεις.

Το “Τέξας” ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2010 όταν επιστρέψαμε οικογενειακώς από το Βερολίνο. Άρχισα να φωτογραφίζω λίγο εμμονικά και χωρίς ακριβώς να ξέρω γιατί.
Όταν μετά από δύο χρόνια άρχισα να ξεκαθαρίζω το υλικό κατάλαβα πως με τις φωτογραφίες αυτές προσπαθούσα να επανασυνδεθώ με την Ελλάδα, μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική από αυτή που ήξερα και εντελώς διαφορετική επίσης από τις εικόνες που κυριαρχούσαν και κυριαρχούν ακόμη στα μέσα και στον δημόσιο λόγο.

Σε ένα ταξίδι στην Πρέβεζα “δανείστηκα” και τον τίτλο από ένα ουζερί. Από “Παράδεισος” μετονομάστηκε σε “Τέξας” το 1967. Ένας απατημένος σύζυγος έβγαλε περίστροφο και άρχισε να πυροβολεί δύο θαμώνες. Την γυναίκα του και τον εραστή της. Επέζησαν αμφότεροι, αλλά οι ντόπιοι σχολίαζαν την έκρηξη της βίας :“Πάει, γίναμε Τέξας εδώ!”

Το τοπωνύμιο έχει τις αναπότρεπτες συνδηλώσεις της βίας, του Νότου, της ερήμωσης.
Στον βαθμό που το όνομα ορίζει και το πράγμα, το “Τέξας” αποτελείται από βίαια πειράματα επαναπροσδιορισμού. Είτε πρόκειται για μια χαμένη πατρίδα, είτε για έναν χαμένο εαυτό.

001_R_Texas_D_Tsoumplekas
©Dimitris Tsoumplekas

Το “Τέξας” είναι αυτοβιογραφικό στο βαθμό που είναι και όλες μου οι φωτογραφικές ενότητες.
Εννοώ ότι φωτογραφίζω πάντα το άμεσο περιβάλλον μου, τον χώρο που κινούμαι και ζώ. Οι φωτογραφίες ακολουθούν την ζωή μου και περιλαμβάνουν ταξίδια, φίλους, οικογενειακά στιγμιότυπα..

Από την άλλη μεριά δεν ήθελα να εστιαστώ στη δική μου εμπειρία- εξακολουθώ να πιστεύω πως όσο πιο προσωπικό είναι κάτι , τόσο πιο πολιτικό.

Η πρόθεση, τουλάχιστον, ήταν να μιλήσω για κάτι πέρα από τα όρια της επικαιρότητας και να αγνοήσω τις επιταγές για την απαραίτητη αναφορά στην κρίση, στα “όσα κοσμοιστορικά μας συμβαίνουν”.

Η πρόθεση μου ήταν να μιλήσω για την κρίση που δεν είναι επίκαιρη, ούτε παροδική , για την κρίση που αντιμετωπίζουμε συνεχώς, για την απώλεια, το πένθος και την ελευθερία που μπορούμε να κερδίσουμε αν κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά.

013_L_Texas_D_Tsoumplekas
©Dimitris Tsoumplekas

Τα επεισόδια μετά τις διαδηλώσεις όπως εδώ το 2011 -όταν δεν καταλήγουν σε πραγματικά τραγικά συμβάντα, θανάτους δηλαδή, και είχαμε τέτοια- είναι απολύτως αναμενόμενα στην Αθήνα όλα αυτά τα χρόνια. Έχουν ταυτόχρονα κάτι κοινότοπο, κάτι τελετουργικό και κάτι που θυμίζει παιχνίδι. Αν δεν υπάρξουν επεισόδια έχω την εντύπωση, πως η ανακούφιση και η απογοήτευση συνυπάρχουν.Για μένα το Σύνταγμα και οι γύρω δρόμοι είναι η γειτονιά που μεγάλωσα, η γεωγραφία μου έδινε μια αίσθηση ασφάλειας και ταυτόχρονα κινητοποιούσε την μνήμη.

Αν φύγεις λίγο από την κεντρική σκηνή που κυριαρχούν οι εικόνες που βλέπουμε στα ΜΜΕ και σε ένα βαθμό δημιουργούνται για τα ΜΜΕ, βλέπεις τα παρασκήνια: τους μάγειρες από το γιαπωνέζικο εστιατόριο να αστειεύονται, τους διαδηλωτές να μαζεύουν επιμελώς πέτρες σπάζοντας πεζοδρόμια, φιλήσυχους γέρους να δίνουν συμβουλές για πετροπόλεμο, τις -από απόσταση ασφαλείας- λογομαχίες των ΜΑΤ και των αναρχικών που θυμίζουν την Ιλιάδα, τους θεατές που χαζεύουν, το κυνηγητό στα στενά.

004_L_Texas_D_Tsoumplekas
©Dimitris Tsoumplekas

Κατά τα άλλα οι άνθρωποι μιλάνε στο κινητό τους δίπλα σε φωτιές, συναντάς γνωστούς και ανταλλάσεις νέα, άγνωστοι σου προσφέρουν maalox για να προστατεύσεις τα μάτια σου από τα δακρυγόνα, πακιστανοί μικροπωλητές πουλάνε νερά, ελληνικές σημαίες και γυαλάκια κολύμβησης.
Υπάρχει αίσθηση τραγικότητας σε όλα αυτά, φόβος αλλά κι ένα είδος άγριας χαράς: η αίσθηση πως η πόλη επιτέλους σου ανήκει. Μπορείς να παίξεις σε αυτή και με αυτή, να αυτοσχεδιάσεις αρχιτεκτονικά με τα οδοφράγματα, να εντοπίσεις τις ασφαλέστερες διαδρομές.

Όταν γυρνάς σπίτι κυριαρχεί η αίσθηση πως όλα αυτά είναι λεπτομέρειες, πως οι αποφάσεις παίρνονται αλλού και στην καλύτερη περίπτωση θα παραμείνουμε υποσημείωση της ιστορίας. Κι ελπίζεις να μην ακούσεις κάτι πραγματικά τραγικό στις ειδήσεις.

057_R_Texas_D_Tsoumplekas
©Dimitris Tsoumplekas

Αυτή η φωτογραφία είναι από το κεντρικό κτήριο γραφείων της Kodak στο Μαρούσι.
Το εγκατέλειψαν το 2004 -λίγο πριν; λίγο μετά; τους Ολυμπιακούς- και έκτοτε παραμένει εκεί να ρημάζει, το χρησιμοποιούν κυρίως μετανάστες -που ζητιανεύουν στα φανάρια- για να κοιμούνται. Πότε τους βλέπεις, πότε όχι, εξαρτάται από τις επιχειρήσεις της αστυνομίας, που μιά στο τόσο τους “μαζεύει” σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Περιδιαβαίνοντας στο κτήριο ακόμη σκοντάφτεις σε ντοσιέ με τεχνικές πληροφορίες, φωτογραφίες, άδεια κουτιά από φιλμ, διαφημιστικά.

Η τελευταία φωτογραφία είναι από ένα κτήριο τράπεζας στην οδό Πανεπιστημίου.
Το γκράφιτι γράφει ΚΛΕΦΤΕΣ.

053_L_Texas_D_Tsoumplekas
©Dimitris Tsoumplekas

Φωτό: Dimitris Tsoumplekas. To “Texas” υπάρχει στην Αθήνα, στο βιβλιοπωλείο Ροδακιό, στις εκδόσεις Φωταγωγός και στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone και στο Βερολίνο στο βιβλιοπωλείο Bücherbogen am Savignyplatz.

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Σχολιάστε