Νότια Κρήτη, Β΄ Μέρος: Το φαράγγι του Καβουσίου

Μια εκδρομή με τον Λίορ Λέβι, Cretan Outdoor Adventures

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Το diablog.eu παρακάλεσε τον Λίορ Λέβι, τον γιο της Σούζι Νεφ, να πάρει τους αναγνώστες μας μαζί του σε μια περιήγηση στο φαράγγι του Καβουσίου. Πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε ότι την τροφοδοσία των εκδρομών του Λίορ την αναλαμβάνει πάντα η «μαμά» του. Έτσι είναι εγγυημένος ο συνδυασμός περιπέτειας και απόλαυσης! Αυτή η πρώτη φετινή επίσκεψη του φαραγγιού του Καβουσίου είναι τώρα, τον Μάιο του 2015, ιδιαίτερα συναρπαστική μετά από έναν εξαιρετικά βροχερό και κρύο χειμώνα …

«Απίστευτο!» Νερό! Μέχρι εδώ κάτω! Μέσα Απριλίου! Σε έξι χρόνια δεν το έζησα ποτέ αυτό. Και ούτε που πίστευα ότι θα το ζούσα ποτέ. Πριν από έξι χρόνια άρχισα με τη δική μου επιχείρηση του ενός ατόμου «Cretan Outdoor Adventures» της υπαίθριες δραστηριότητες. Από τότε ζω και εργάζομαι στη νότια ακτή της Κρήτης, στον Δυτικό. Ωστόσο μόνο εποχιακά, από τον Απρίλιο μέχρι τον Νοέμβριο, όσο δηλαδή υπάρχουν τουρίστες στο νησί. Στην περίοδο αυτή βοηθάω και λίγο τη μητέρα μου στην ταβέρνα. Μόλις μαζευτούν αρκετοί λάτρεις της περιπέτειας που θέλουν να διερευνήσουν και να ζήσουν ενεργά αυτό το όμορφο νησί, αφήνω το «Café Relax», την ταβέρνα μας, και πάω για αναρρίχηση, πεζοπορία, ορειβασία και κάνιονινγκ.

Lior Levi
Lior Levi, ©Lior Levi

Κάνιονινγκ σημαίνει κατάβαση φαραγγιού «από πάνω προς τα κάτω». Στην Κρήτη έχουμε περίπου 250 φαράγγια. Το πιο γνωστό είναι το φαράγγι της Σαμαριάς, δεν υπάρχει μακρύτερο στην Ευρώπη. Για πολλούς επισκέπτες της Κρήτης είναι ένα «μαστ». Δεδομένου ότι είναι βατό για τον καθένα, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι στη θερινή περίοδο αιχμής βρίσκονται μέχρι και 2000 άτομα καθοδόν στο φαράγγι της Σαμαριάς. Αλλά αυτό δεν είναι «πραγματικό» κάνιονινγκ. Με το κάνιονινγκ μπαίνουμε στα άγρια, τραχιά φαράγγια, δηλαδή μέσα σε αυτές τις στενές ρωγμές, στις οποίες δεν έχουν πρόσβαση οι «κανονικοί» πεζοπόροι και ορειβάτες. Γι αυτά τα απρόσιτα φαράγγια χρειάζεται επαρκής αθλητικός εξοπλισμός βουνού, σχοινιά και εξειδικευμένες γνώσεις. Κατάβαση με την τεχνική του ραπέλ, αναρρίχηση, άλματα, τσουλήθρα και κολύμπι. Σε αυτά τα φαράγγια –στην Κρήτη, υπάρχουν περίπου 40 αυτού του είδους– είναι σπάνια να κινούνται περισσότεροι από 200 ορειβάτες – ολόκληρο τον χρόνο!

Kletterin schaut auf die Felsen
Tour durch die Schlucht von Kavoussi, ©Lior Levi

Ένα από αυτά τα άγρια φαράγγια ονομάζεται Καβούσι. Βρίσκεται στη νότια ακτή της Κρήτης, βόρεια από το μικρό ψαροχώρι Κερατόκαμπος. Αυτό το φαράγγι είναι ιδανικό για κάνιονινγκ. Ο βράχος, τα χρώματα των κατακόρυφων τοιχωμάτων, η πορεία, η όλη αισθητική. Είναι σαν να το διαμόρφωσε μια ανώτερη δύναμη σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις επιθυμίες των ορειβατών. Για τους αρχάριους στο άθλημα αυτό προσφέρει εξαιρετικές δυνατότητες ασφάλισης και άσκησης. Αλλά για όλους, τους αρχάριους και τους έμπειρους, είναι ένα στολίδι της φύσης. Το φαράγγι το έχω διασχίσει επανειλημμένα. Δεν έχει πάψει να με γοητεύει και να με εντυπωσιάζει. Με μαγεύει και με αφήνει άφωνο η ομορφιά και το μεγαλείο τής φύσης, η πρωτόγονη δύναμη του νερού. Από κτήσεως κόσμου ο ποταμός «έφαγε» τα σκληρά πετρώματα και άνοιξε δρόμο μέσα από τον βράχο.

Blick aus der Schlucht nach oben
Tour durch die Schlucht von Kavoussi, ©Lior Levi

Η κοίτη που ελίσσεται μέσα από τα στενά βραχώδη τοιχώματα του φαραγγιού του Καβουσίου γεμίζει τον χειμώνα νερό. Τόσο πολύ που θα ήταν μοιραίο να μπει κανείς τότε στο φαράγγι. Αλλά μόλις σταματήσουν οι βροχές, όταν μειωθεί το χιόνι στις κορυφογραμμές και το νερό τήξης του, το ποτάμι αποτραβιέται ολοένα και περισσότερο. Τον Μάρτιο οι τεράστιες μάζες του νερού στερεύουν και απομένει μόνο ένα ρυάκι. Και τον Απρίλιο υπάρχει νερό πια μόνο στις λακκούβες και στις φυσικές γούβες. Αλλά κι αυτό εξατμίζεται γρήγορα. Το καλοκαίρι η κοίτη του ποταμού είναι εντελώς στεγνή, η γη σκάει και είναι γεμάτη ρωγμές. Μόνο οι οριζόντιες γραμμές και η διαφορά των χρωμάτων στα βραχώδη τοιχώματα υπενθυμίζουν ότι το σημείο που πατάμε υπήρχε νερό. Μερικές φορές με βάθος μέχρι και τέσσερα μέτρα!

Ήδη στον χώρο στάθμευσης, την αφετηρία του γύρου μας, κάνω μια σύντομη εισαγωγή στο υλικό, στην τεχνική της καταρρίχησης και ασφάλισης. Μετά ξεκινάμε με σορτς, μακό και αθλητικά παπούτσια. Κάνει ζέστη και το φαράγγι έχει στεγνώσει. Μετά από 25 λεπτά φτάνουμε στο πρώτο σημείο καταρρίχησης. Μέχρις εδώ είναι χαλαρή πεζοπορία, για να πάρει μπρος το κυκλοφοριακό σύστημα. Ακολουθούμε την πορεία του ρυακιού. Η κοιλάδα είναι αρχικά πλατειά, αλλά στενεύει όλο και περισσότερο μέχρις ότου τα βραχώδη τοιχώματα να απέχουν μόνο λίγα μέτρα μεταξύ τους. Φτάνουμε λοιπόν στο πρώτο μας σημείο καταρρίχησης. Με μόνο εννέα μέτρα βάθος δεν είναι ούτε πολύ ψηλό ούτε και περίπλοκο. Ιδανικό για τη μεταφορά της θεωρίας που πρόσφατα αποκτήθηκε σε πράξη – φυσικά με την προσθήκη ασφάλισης. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για λίγα μόνο μέτρα κατάβασης, η νευρικότητα και η ένταση των συμμετεχόντων είναι προφανής. Το κεφάλι δουλεύει. Είναι πρόδηλο σε όλους.

Bergsteigerin im Felsen
Tour durch die Schlucht von Kavoussi, ©Lior Levi

Η πρώτη καταρρίχηση απαιτεί πάντα «μια κάποια» υπέρβαση αναστολών. Το να πας στο χείλος του γκρεμού, να γείρεις πίσω, να εμπιστευτείς το σχοινί, όλα αυτά δεν είναι αυτονόητα, όταν από κάτω σου δεν χάσκει το κενό μέτρα ολόκληρα. Τώρα πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, στο δάσκαλό σου, στο υλικό. Ο ένας μετά τον άλλο καταρριχώνται. Όσοι φτάνουν κάτω περιμένουν και τους υπόλοιπους και ρίχνουν και μια πρώτη ματιά στο επόμενο σημείο καταρρίχησης. Βρίσκεται μόλις πέντε μέτρα πιο πέρα και είναι λίγο πιο απότομο. Πάει όμως 25 μέτρα κάτω! Αλλά πριν προχωρήσουμε ξαναρωτάω αν θέλουν όλοι πραγματικά να συνεχίσουν. Γιατί αν τραβηχτεί το σχοινί, δεν υπάρχει γυρισμός, μια και τα τοιχώματα είναι πολύ ψηλά, πολύ απότομα και πολύ λεία. Από το σημείο αυτό δεν μπορούμε να ξαναβρούμε. Για μια στιγμή όλοι κοιτάζονται. Είναι αμέσως σαφές, όλοι θέλουν να συνεχίσουν. Θα ήταν κουτό τώρα να μην συνεχίσουν. Τράβηγμα στην κοιλιά; Έ και; Γι αυτό είμαστε εδώ. Μεταξύ των άλλων.

Gruppe Kletterer vor Aufstieg
Tour durch die Schlucht von Kavoussi, ©Lior Levi

Ακολουθούν άλλα επτά σημεία καταρρίχησης. Καθ΄ ένα τους τελείως διαφορετικό. Τα υψηλότερα αποτελούν για τους περισσότερους μια διανοητική πρόκληση. Όχι σπάνια ωστόσο είναι τα χαμηλότερα σημεία τεχνικά πιο δύσκολα κι απαιτητικά. Κατά κανόνα καταρριχάται κανείς μόνος του. Σε ένα συγκριμένο σημείο μπορούν όμως να κατεβούν και δύο μαζί. Σε ένα άλλο σημείο πρέπει να ξεπεραστεί μια φυσική δεξαμενή νερού με κεκλιμένη ελευθέρας ροής. Η τελευταία καταρρίχηση μετράει σχεδόν είκοσι μέτρα και είναι εξαιρετικής ομορφιάς. Μοιάζει με ένα γιγαντιαίων διαστάσεων ξηρό κοίτασμα πηλού. Με το κατάλληλο φως του ήλιου έχει κανείς την εντύπωση, ότι κατεβαίνει σε μια βαθιά, ατέλειωτη τρύπα. Κοιτάζοντας από κάτω βρίσκεσαι στο εσωτερικό κελύφους σαλιγκαριού. Μέχρι τέλους η περιήγηση παραμένει συναρπαστική και με μεγάλες εναλλαγές. Μετά την τελευταία καταρρίχηση έχουμε άλλα είκοσι λεπτά ως τον χώρο στάθμευσης, το σημείο εκκίνησης του γύρου μας.

Και τώρα το φαράγγι έχει πραγματικά ακόμη νερό. Μέχρι κάτω, ακριβώς στο σημείο όπου αφήνω πάντα το αυτοκίνητο. Δεν το πιστεύω! Η κοπέλα μου και εγώ κοιταζόμαστε με απορία. Μπορεί πράγματι να είναι έτσι; Αν εξακολουθεί να υπάρχει εδώ κάτω νερό, πόσο τότε πρέπει να είναι πιο πάνω; Τι μας περιμένει στο φαράγγι; Κανονικά θέλαμε απλά να ρίξουμε μια ματιά και να ελέγξουμε την κατάσταση των άγκιστρων. Και τώρα αυτό! Ταραχή και έξαψη. Γεμάτοι προσμονή για το άγνωστο, φοράμε στις στολές νεοπρενίου και βιαζόμαστε να φτάσουμε στο πρώτο σημείο καταρρίχησης. Ένας πανέμορφος καταρράκτης χάνεται στο βάθος. Η ποσότητα του νερού είναι εντυπωσιακή αλλά δεν φαντάζει απειλητική.

Σκέτη απόλαυση! Τσαλαβουτάμε αρχικά και μετά κολυμπάμε στη φυσική γούβα του νερού. Σε ένα σημείο έχει μαγκώσει ένας ογκόλιθος και διχάζει το ρεύμα, έτσι ώστε ρέουν δύο πίδακες νερού στην παρακάτω δεξαμενή. Ομίχλη νερού, μοριακά μικρά σταγονίδια, ο βράχος λάμπει πορτοκαλοκόκκινος, θαλασσής και γκριζωπός. Σε ένα άλλο σημείο το νερό εκτοξεύεται πέρα από την πλατιά ακμή κάθετου βράχου και δημιουργεί ένα παραπέτασμα νερού, πίσω από το οποίο μπορούμε να σταθούμε. Πάνω από το κοίτασμα πηλού της τελευταίας καταρρίχησης, που μέχρι τώρα το έχω δει μόνο σε ξηρή κατάσταση και που δεν θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ γεμάτο νερό, τρέχει τώρα ένας καταρράκτης. Γι αυτό και δεν πατάω αυτή τη φορά το κοίτασμα του πηλού αλλά ξαπλώνω στην κοίτη του νερού. Μετεωρίζομαι πάνω σε ένα λεπτό στρώμα νερού – το νερό τρέχει πιο γρήγορα από εμένα και με προσπερνά από παντού, πάνω, κάτω, πλάγια και τέλος με ξεβγάζει μακριά. Φτάνοντας κάτω αγκαλιάζω την κοπέλα μου. Πλέουμε κι οι δυο σε πελάγη ευτυχίας, είμαστε ενθουσιασμένοι, συνεπαρμένοι. Από το φαράγγι αυτό και από το νησί.

Μετάφραση: Α. Τσίγκας. Φωτό: Lior Levi. www.cretan-outdoor-adventures.com

COA-Logo

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Σχολιάστε