Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)
17-20/2 Fear Industry: θεατρικό έργο από την Κύπρο στο English Theatre Berlin. Τρεις περφόρμερ και μια μέτζο-σοπράνο παρουσιάζουν ένα ζωντανό αρχείο των φόβων του 21ου αιώνα. Η Μιχαέλα Πρίντσιγκερ μίλησε για το diablog.eu με τον σκηνοθέτη Άχιμ Βίλαντ που αναπτύσσει εδώ και χρόνια καινοτόμα κομμάτια με Κύπριους ηθοποιούς. Το τρέιλερ του θεατρικού έργου μπορείτε να δείτε εδώ.
FEAR INDUSTRY
32 OPERATIC ACTS FOR STAGE AND REAL LIFEPerformance & μουσικό θέατρο
Σκηνοθεσία & ιδέα: Achim Wieland
Τετάρτη-Σάββατο, 17-20 Φεβρουαρίου, 8 μ.μ. [Εισιτήρια: 14 € | 8 €]
English Theatre Berlin/International Performing Arts Center | Fidicinstr. 40 | 10965 Berlin (Kreuzberg) (U6, BUS 104, 248 | Platz der Luftbrücke am Flughafen Tempelhof)
Ποιό είναι το θέμα του «Fear Industry»; Σε τι βασίζεται;
Θέμα είναι ο φόβος και η χειραγώγησή του. Στην αρχή είχαμε μόνο τον τίτλο «Fear Industry» και το θέμα «χειραγώγηση του φόβου». Τρεις περφόρμερ, δύο ηθοποιοί και μια μέτζο-σοπράνο καλούνται να αντιπαραθέσουν λόγο και τραγούδι. Δείχνουν πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις τον φόβο, πώς μπορείς με τη δύναμη της φωνής μέσω του σώματος να δώσεις έντονη παρουσία.
Εδώ και καιρό συνεργάζεσαι με τους ηθοποιούς Μάριο Ιωάννου και Έλενα Καλλινίκου ως ομάδα. Ποιά είναι η φιλοσοφία της συνεργασίας σας;
Με τον Μάριο έχω συνεργαστεί ήδη σε 5 κομμάτια. Για μένα είναι ουσιαστικής σημασίας η εμπιστοσύνη – και μια οικεία συνεργασία επί ίσοις όροις είναι η προϋπόθεση για τολμηρά, κοινωνικά-κριτικά ή πολιτικά πρότζεκτ. Επίσης απλουστεύει η δουλειά πάνω σε πιο πειραματικά, συνεργατικά κομμάτια, όταν η ομάδα των ομοϊδεατών παραμένει μικρή. Ο Μάριος και η Έλενα έχουν και οι δύο μεγάλο ταλέντο στην ανάπτυξη και προσαρμογή έργων μέσα από την προσωπική τους εμπειρία και μέσα από έργα που ήδη υπάρχουν.
Πώς εργαζόσαστε συγκεκριμένα; Πώς πρέπει να φανταστώ τη γένεση της περφόρμανς;
Στο τέλος της διαδικασίας έμειναν 32 αποσπάσματα, 32 κατακραυγές από την καθημερινή ζωή. Παρουσιάζεται μια ενδιαφέρουσα ένταση ανάμεσα στις πολύ απτές καθημερινές σκηνές και στο τυποποιημένο στοιχείο της όπερας. Το έργο βασίζεται σε ένα κείμενο που προέκυψε κατά τη διάρκεια της εργασίας ή που ήταν αποτέλεσμα των ερευνών μας. Διαβάσαμε πολλά στον Φουκώ, τον Βίλχελμ Ράιχ και τον Χάιντεγκερ για το θέμα του φόβου.
Μετά αρχίσαμε να αναλύουμε πολιτικές ομιλίες. Ομιλίες που αναφέρονται στον φόβο μπροστά στην τρομοκρατία, στον φόβο μην χαθούν οι προσωπικές ρίζες. Αυτές οι ομιλίες μοιάζουν μεταξύ τους απίστευτα, η δομή και τα κενά λόγια είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Ερευνήσαμε στο internet και στο youtube για τον φόβο. Για να δώσω ένα παράδειγμα: έχουμε τον φόβο της ασθένειας, τον φόβο των μικροβίων. Πίσω απ’ όλ’ αυτά λειτουργεί μια ολόκληρη βιομηχανία …
Ο φόβος είναι πραγματικά ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που κυριαρχεί έντονα στα μέσα ενημέρωσης. Τα μέσα ενημέρωσης υποδαυλίζουν, εκμεταλλεύονται και παραποιούν τους φόβους των ανθρώπων.
Τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν ένα σημαντικό ρόλο στο κομμάτι μας. Από άρθρα εφημερίδων μένουν συχνά στο τέλος μόνο αποκόμματα και αποσπάσματα φόβου και βίας, καταστροφής και θανάτου. Η ταυτοποίησή μας με το θύμα οδηγεί στον φόβο. Τα μέσα ενημέρωσης θέλουν να πουλήσουν, μια είδηση πρέπει να αρέσει και να είναι απτή, να «μιλάει» στον αναγνώστη, στον ακροατή, στον θεατή. Ο φόβος έλκει, επικεντρώνεται στο εφέ, είναι κράχτης. Πολλές ειδήσεις βασίζεται στην ταύτιση με τον φόβο.
Το έργο «Fear Industry» πάει προς τα εκεί: αντιμετωπίζουμε τον φόβο, αναπτύσσουμε δυνάμεις για να τον αντιμετωπίσουμε.
Αλλά ο φόβος είναι και ένας σημαντικός παράγοντας που μας κρατά μακριά από λάθος αποφάσεις, ο φόβος αποτελεί επίσης κι έναν προστατευτικό μηχανισμό.
Ο φόβος μας προστατεύει από τον θάνατο. Δεν μας αρέσει το σκοτάδι. Μυρίζει φωτιά, φεύγουμε μακριά. Ενστικτώδεις φόβοι προστατεύουν τη ζωή μας. Τα παιδιά έχουν μόνο δυο βασικούς φόβους: το σκοτάδι και το ύψος. Όλοι οι άλλοι φόβοι αποκτώνται δευτερογενώς μέσω της κοινωνικοποίησης. Το αντίθετο του φόβου είναι το θάρρος. Και τα δύο έχουν να κάνουν με αγωγή και παιδεία.
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που ξυπνά ιδιαίτερα σε καιρούς κρίσεις και γίνεται υπαρξιακή αγωνία. Πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή δεν μπορεί να συνεχιστεί όπως πριν. Αυτός ο φόβος πώς επηρεάζει το θεατρικό κοινό και την κατάσταση του θεάτρου στην Κύπρο;
Λόγω της οικονομικής κρίσης έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο να προσελκύσεις θεατές, ακόμη και με 10 ευρώ είσοδο. Το θέατρο στην Κύπρο είναι πολυτέλεια. Οι τιμές όλο και προσαρμόζονται προς τα κάτω. Το θέατρο χρηματοδοτείται λιγότερο, η πολιτιστική υποστήριξη έχει μειωθεί. Ως αντίδραση οι καλλιτέχνες ποντάρουν όλο και περισσότερο στην ποιότητα και στις συνεργίες. Το θετικό είναι: Γνωρίζει ο ένας τον άλλον, συμμετέχει ο ένας στον άλλον, υπάρχει αλληλοβοήθεια. Αντί να γίνεται πιο δύσκολο, έχει γίνει πιο εύκολο να βρίσκεις ανθρώπους για συνεργασία. Οι καλλιτέχνες έχουν γίνει πιο ανοιχτοί.
Το είδαμε κι εμείς οι ίδιοι στο «Fear Industry»: Έχουμε δημιουργήσει μια πυκνή παράσταση με δύο ηθοποιούς, μια τραγουδίστρια κι έναν πιανίστα. Στην τουρνέ μας προστίθεται κάθε φορά και ένας τοπικός περφόρμερ που συνεισφέρει με την εκδοχή τού φόβου στον τόπο του.
Συνειδητοποιήσαμε ότι το «λιγότερο» είναι εντέλει περισσότερο. Η κρίση ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το θέατρο τού παρέμειναν πιστοί. Η αγάπη γι αυτό που κάνουμε έγινε πιο δυνατή.
Συνέντευξη: Michaela Prinzinger. Φωτό: Achim Wieland. Μετάφραση: Α. Τσίγκας.
Σήμερα φοβόμαστε τους πάντες και τα πάντα: τις αφρικανικές μέλισσες και τους παιδόφιλους, τις θανατηφόρες ασθένειες και την κατασκοπεία στον κυβερνοχώρο, τη γρίπη των πτηνών, τα γηρατειά και τη νόσο των τρελών αγελάδων, τους μετανάστες, τον άνθρακα, τις ρυτίδες, την κλιματική αλλαγή και, ναι, και τους τρομοκράτες.
Το έργο «Fear Industry» γιορτάστηκε με ενθουσιασμό στην παγκόσμια πρεμιέρα το 2015 καθώς και επ’ ευκαιρία της έναρξης των εορταστικών εκδηλώσεων για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης (Πάφος 2017) και στο Buffer Fringe Performing Arts στην Κύπρο. Εξετάζει το φαινόμενο του φόβου και της οργανωμένης χειραγώγησης από τις επιχειρήσεις και την πολιτική, τη διάδοσή του μέσω των ΜΜΕ και την ανεπαίσθητη αλλά σταθερή άνοδό του στη σύγχρονη κοινωνία.
Πώς γίναμε τμήμα αυτού του πανίσχυρου μηχανισμού του φόβου που μειώνει την ανθρώπινη ύπαρξή μας εν αναμονή της καταστροφής;
Το έργο «Fear Industry» συνδέει περφόρμανς, υποκριτική και στοιχεία όπερας και τοποθετεί την απομονωμένη ύπαρξή μας και τη χειραγώγηση των μοντέρνων φόβων μας στον μουσικό κόσμο των Lang, Purcell, Wolf, Schumann και Pärt. Ιστορικές ομιλίες, προσωπικές ιστορίες, αναλυτικά περιεχόμενα, εξομολογήσεις στο youtube και καθημερινές σκηνές συμπυκνώνονται σε ένα διεισδυτικό μείγμα δημόσιων δηλώσεων και οικειότητας. Συνδυάζει σταντ απ περφόρμανς με σχηματοποιημένες κινήσεις για να κάνει ορατό το δύσκολο εγχείρημα εξισορρόπησης μεταξύ των ενστικτωδών μας φόβων και εκείνων που χειραγωγεί και διευρύνει το περιβάλλον μας.
Achim Wieland (σκηνοθέτης /ιδέα), δραματουργία και κείμενο με τους ερμηνευτές: Μάριος Ιωάννου, Έλενα Καλλινίκου, Μαριάννα Pieretti (μέτζο-σοπράνο), Λία Χαράκη (καλλιτεχνική σύμβουλος), Σόσε Εσκιτζιάν (σκηνικά/κοστούμια) Γιώργος Λάζογλου (σχεδιασμός φωτισμού), Πάνος Μπάρτζης (ήχος/ειδικός μουσικής). Με ζωντανές άριες, τραγούδια και χορωδιακά των Lang, Purcell, Wolf, Schumann, Pärt.
Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)