Εύβοια: προορισμός για λίγους

Ταξιδιωτικό άρθρο του Hans-Martin Koch

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Η Εύβοια, που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αθήνα, αποτελεί για πολλούς επισκέπτες νέα γη. Ο Χανς-Μάρτιν Κοχ την επισκέφτηκε και μοιράζεται με τους αναγνώστες του diablog.eu την εμπειρία του.

Δεν της λείπει τίποτα. Ήλιος, διάφανα γαλανά νερά, κρυφές παραλίες, ταβερνάκια στο λιμάνι και σε σκιερά σοκάκια, μαρτυρίες από την αρχαιότητα και πεζοπορικά μονοπάτια στους τριγύρω λόφους και τα βουνά. Όλα μοιάζουν σαν να ξεγλίστρησαν από τις σελίδες κάποιου καταλόγου ταξιδιωτικού γραφείου. Παρόλα αυτά, η Εύβοια παραμένει σχετικά άγνωστη ως τουριστικός προορισμός. Πολλά-πολλά τουριστικά έντυπα δεν προσφέρονται˙ υπάρχει, βέβαια, ένα φυλλάδιο στο λιμάνι του Μαρμαρίου στα νότια του νησιού, όπου σημειώνεται με μία και μόνο πρόταση στα γερμανικά: «Το ταξίδι προς τη νότια Εύβοια μοιράζει υπερμεγέθεις συγκινήσεις.» Αν και η επιλογή των λέξεων είναι τουλάχιστον περίεργη, το νόημα είναι απολύτως ορθό!

Η Εύβοια είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας με μήκος 175 χιλιόμετρα. Υπάρχουν μόλις πέντε νησιά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο που είναι μεγαλύτερα από αυτήν. «Η Εύβοια αποτελεί το καλοκαιρινό θέρετρο των Αθηναίων», σχολιάζει ο ξενοδόχος Κωνσταντίνος Ισέρης, «μόνο που πλέον δεν έχουν λεφτά.» Η διάρκεια της σεζόν έχει περιοριστεί σημαντικά – γύρω στις έξι με οχτώ εβδομάδες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο – αλλά είναι πολύ όμορφα να την επισκεφτεί κανείς και τον Μάιο, τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβριο ή ακόμα και τον Οκτώβριο.

Οι άνθρωποι του νησιού τα βγάζουν πέρα χάρη σε όσα προσφέρει η γη και η θάλασσα. Μερικές ρίζες ελιές, λίγο κρασί, γίδες για το κρέας και το γάλα, καρύδια ή κανένα ψαράκι που πιάνουν οι ίδιοι με τις βάρκες τους. Η οικονομία του νησιού εξαρτάται από τους εξής τρεις τομείς: «Ορυκτά, ψάρια και τουρισμό», προσθέτει ο Ισέρης. Από την αρχαιότητα ακόμα το νησί εξήγαγε πράσινο μάρμαρο. Οι ψαράδες μαζεύουν καθημερινά τα δίχτυα τους, τα οποία δεν είναι πάντοτε γεμάτα, ωστόσο υπάρχουν αρκετά εκτροφεία τσιπούρας στο νησί. Και οι τουρίστες; Υπάρχει σίγουρα περιθώριο βελτίωσης.

Euböa: Strand am Meer, robuste Liegestühle und Palmenschirm

«Η ζωή εδώ κυλάει κάπως πιο αργά», αναφέρει ο Αθανάσιος Ζαφείρης, επίσης ξενοδόχος στο Μαρμάρι. Αυτές οι ατέλειες, όπως η πρόταση από το διαφημιστικό φυλλάδιο, είναι που προσδίδουν γοητεία στην Εύβοια. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι γενναιόδωρα φιλόξενος, όπως και πολλοί ακόμα συμπατριώτες του. Το Μαρμάρι, όπου δένει το φέρι μποτ από την Αθήνα μετά από διαδρομή περίπου μιας ώρας, η κωμόπολη της Καρύστου ή τα Στύρα, ένα μικρό ορεινό χωριό, μοιάζουν κάπως μισοκοιμισμένα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, λες και περιμένουν κάτι να συμβεί και να τα ξυπνήσει.

Στα βόρεια του νησιού απολαμβάνει κανείς τη φύση, ενώ στο κέντρο του, «στριμώχνονται» οι ξενοδοχειακές αλυσίδες, η μία σχεδόν πάνω στην άλλη. Όλες τους διεκδικούν μια θέση κοντά σε μάλλον αδιάφορες παραλίες, προσφέροντας πακέτα all inclusive και εστιάζοντας περισσότερο στην πολυτέλεια και λιγότερο στην ανθρώπινη επαφή.

Στα νότια της Εύβοιας υπάρχει μια σειρά μικρών παραλιών, καλά κρυμμένων, στις οποίες μπορεί να μεταβεί κανείς μόνο δια θαλάσσης με κάποιο βαρκάκι. Κάπου εκεί υπάρχει και το ιδιωτικό νησί Πετάλι που πλέον ανήκει στην οικογένεια των Πικάσσο –παλιότερα εκεί συναντούσε ο Ωνάσης την Κάλλας. Με το σκάφος του Κυριάκου Δικέλα πλέουμε μπροστά από βράχους, που λαμπυρίζουν κάτω από το φως του ήλιου, και παραθαλάσσια χωριουδάκια που διαθέτουν απαραίτητα μια εκκλησία και μια ταβέρνα. Λίγο πιο πέρα συναντάμε σπήλαια με σταλαχτίτες, κατσίκες που αναρριχώνται στις απόκρημνες πλαγιές και στο βάθος, το χωριό Αντιά με τη σφυριχτή γλώσσα των κατοίκων. Τα διάσπαρτα μαρμάρινα ερείπια υπενθυμίζουν στον επισκέπτη την εποχή που το μάρμαρο Καρύστου ταξίδευε μέχρι τη Ρώμη, ενώ οι ανεμογεννήτριες στις βουνοκορυφές μάς επαναφέρουν στη σημερινή πραγματικότητα.

Euböa: Kleiner Junge vor dem Super Market

Πέρσες, Ρωμαίοι, Φράγκοι, Τούρκοι και Ενετοί: Με κάθε νέα οικοδομή στην Κάρυστο και την τριγύρω περιοχή βγαίνουν στο φως και νέα ερείπια. Πάνω από την κωμόπολη δεσπόζει το Καστέλο Ρόσο, το κάστρο της Καρύστου. Κάτω από το κάστρο, εντός της αρχαιολογικής ζώνης, συναντά κανείς το κτήμα Μοντοφώλι που συνδυάζει έξοχα την ιστορία με το τοπίο και την απόλαυση. Στο εν λόγω κτήμα καλλιεργείται γλυκό κρασί, ενώ ως κελάρι λειτουργεί ένα παλαιό παρεκκλήσι. Επίσης, προσφέρεται μαρμελάδα πορτοκάλι και λεμόνι, από την οποία μπορεί κανείς να αγοράσει ένα βαζάκι.

Αν αφήσει κανείς για λίγο τις ακτές, θα γνωρίσει τα εξίσου γοητευτικά δρακόσπιτα που απλώνονται σε ολόκληρο το νησί. Κατασκευάστηκαν γύρω στο 1000 π.Χ., αλλά οι πληροφορίες που έχουμε είναι ελάχιστες. Το μεγαλύτερο δρακόσπιτο βρίσκεται στο χωριό Όχη, στα 1400 περίπου μέτρα υψόμετρο. Ευκολότερη, αλλά και πάλι ανηφορική, είναι η διαδρομή προς τα δρακόσπιτα στα Στύρα. Πιο κάτω, πέντε περίπου χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα, μπορεί κανείς να φιλοσοφήσει για τον εμπνευστή ή την αιτία κατασκευής των δρασκόσπιτων κάτω από τον ίσκιο του γιγάντιου πλατάνου, ειδικά αν υπάρχει και λίγο κρασάκι για συντροφιά.

Στον δρόμο από την Κάρυστο προς τα Στύρα, στο μικρό χωριό Κάψαλα, ο Παντελής Παπαδήμας έχει οργανώσει ένα μικρό μουσείο λαϊκής τέχνης, επιδεικνύοντας με μεγάλο ενθουσιασμό – στα γερμανικά – κάδες (ξύλινα δοχεία για την παρασκευή βουτύρου), μυλόπετρες και διάφορα αγροτικά εργαλεία. Μετά από πολλά χρόνια παραμονής στη Γερμανία, εκπλήρωσε επιτέλους το όνειρό του να επιστρέψει στην πατρίδα: «1800 εκθέματα!», δηλώνει περήφανα.

Euböa: Blick aus einer Felsengrotte aufs Mehr

Μια Γερμανίδα, που εκπλήρωσε και εκείνη το δικό της όνειρο ζωής στην Εύβοια, μας υποδέχεται εγκάρδια μ’ ένα χαιρετισμό. Στο κέντρο του νησιού, στην Κύμη, διατηρεί ένα καφέ με έναν μάλλον χίπικο χαρακτήρα, το οποίο μάλιστα φέρει γερμανικό όνομα: Platanenhof. Η Λότι είχε έρθει πριν χρόνια με τον σύζυγό της στο νησί, το οποίο έμελλε να γίνει η νέα τους πατρίδα.

Τέσσερα χιλιόμετρα πάνω από την Κύμη υπάρχει ένα παλιό ησυχαστήριο, το Μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, όπου 15 μοναχές διαβιβάζουν τις προσευχές των επισκεπτών προς… τα άνω. Η ζήτηση είναι μεγάλη, εντούτοις οι μοναχές προσφέρουν απλόχερα διαμονή στους προσκυνητές. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται, φυσικά. Μέσα στο χωριό, ευφραίνεται κανείς με ένα κομμάτι μπακλαβά τόσο μεγάλο, που δεν αντέχεις να φας κάτι άλλο όλη μέρα. Μυρωδιά φρεσκοαλεσμένου καφέ πλημμυρίζει τον δρόμο από το παρακείμενο καφεκοπτείο.

Ό,τι και αν δοκιμάσει κανείς σ’ αυτό το νησί, θα ευχαριστηθεί γεύση και αρώματα. Η Εύβοια διαθέτει απροσδόκητα καλό κρασί, ενώ τα διάφορα ζαρζαβατικά, με τη μοναδική τους γεύση, ευτυχώς δεν θυμίζουν σε τίποτα τα «πλαστικά» λαχανικά μαζικής παραγωγής που βρίσκει ο κάτοικος της πόλης στο σουπερμάρκετ. Όπως ισχύει γενικά σε πολλά μέρη του κόσμου, έτσι και εδώ, τα πραγματικά αξέχαστα εστιατόρια δεν είναι αυτά που βρίσκονται πάνω στο κύμα, αλλά αυτά που είναι χωμένα σχεδόν στα σοκάκια. Για παράδειγμα, όποιος έχει φάει στο Cavo d’oro δεν το μετανιώνει ποτέ˙ έρχεται και ξανάρχεται διερωτώμενος πώς γίνεται να είναι τόσο καλές οι τιμές του μαγαζιού ενώ περιμένει καρτερικά να φτάσει στο τραπέζι του ο «Αγιασμός», όπως αποκαλούν οι ντόπιοι το τσίπουρο. Μάλιστα, σου γεμίζουν το ποτήρι τόσες φορές μέχρι που να συμφωνήσεις ότι όντως «Το ταξίδι εδώ μοιράζει υπερμεγέθεις συγκινήσεις.»

Πληροφορίες

Άφιξη: Από το αεροδρόμιο στην Αθήνα με αυτοκίνητο ή ταξί μέχρι το λιμάνι της Ραφήνας. Κατόπιν, φέρι μποτ για λιγότερο από μία ώρα μέχρι το Μαρμάρι στα νότια της Εύβοιας ή με το αυτοκίνητο μέσω της γέφυρας της Χαλκίδας.

Συντομευμένη εκδοχή του πρωτότυπου άρθρου. Κείμενο και φωτογραφίες: Hans-Martin Koch. Πρώτη δημοσίευση στη Landeszeitung für die Lüneburger Heide 2017. Μετάφραση: Μαριάννα Τσάτσου. 

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Σχολιάστε