Ένα καινούργιο κεφάλαιο – Το νησί

Εικονογραφημένη ιστορία της Χρύσας Χουλιάρα

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Χριστούγεννα στο diablog.eu: Η Χρύσα Χουλιάρα διηγείται μια θαυμάσια εικονογραφημένη ιστορία από την ανθολογία «Ein neues Kapitel» (Ένα καινούργιο κεφάλαιο) του ελβετικού εκδοτικού οίκου Baobab Books. Τα θέματά της είναι φυγές, ταξίδια και καταλαγιάσματα. Ευχόμαστε στους αναγνώστες μας καλές και ξέγνοιαστες διακοπές και ευτυχισμένο το Νέο Έτος 2019!

Ποιος είναι σε θέση να πει, πού θα μας βγάλει μια φυγή ή κάποιο ταξίδι; Και τι σημαίνει σε τελική ανάλυση καταλάγιασμα; Οι εκδόσεις Baobab Books θέλησαν να συμβάλλουν με τον τρόπο τους στο σύνθετο και περίπλοκο θέμα της μετανάστευσης. Δέκα συγγραφείς και εικονογράφοι και των δυο φύλων –των οποίων το ταξίδι βρήκε το (προσωρινό του) τέλος στην Ελβετία, τη Γερμανία και την Αυστρία– μας διηγούνται επτά ιστορίες.

Buchcover Ein neues Kapitel

Ο Hamed Abboud έφυγε το 2012 από τη Συρία και ζει τώρα ως συγγραφέας στη Βιέννη. Ο Ahmed Dahi που εικονογράφησε την ιστορία του, κατάγεται από την Αίγυπτο και ζει ως κοινωνικός λειτουργός, καρικατουρίστας και εικαστικός στην Ελβετία. Η Χρύσα Χουλιάρα γεννήθηκε στην Ελλάδα, μετά από χρόνια της περιήγησης βρήκε σπιτική θαλπωρή στην Ελβετία. Ο Mohomodou Houssouba από το Μαλί διδάσκει και γράφει ποιήματα στη Βασιλεία και πραγματώνει με τη σύζυγό του, την καλλιτέχνιδα Pia Gisler, βιβλία – όπως το «Καινούργιο κεφάλαιο». Ο Koostella κατάγεται από τη Βραζιλία, ζει και εργάζεται σήμερα ως σκιτσογράφος και εκδότης κόμικς στη Βασιλεία. Ο Thubten Purang ήρθε ως παιδί από το Θιβέτ στην Ελβετία, έγινε αγγειοπλάστης στο Λιχτενστάιν και ζει ως καλλιτέχνης στη Βέρνη. Η Nacha Vollenweider, της οποίας οι Ελβετοί πρόγονοι μετανάστευσαν στην Αργεντινή, δεν μπόρεσε να μείνει στην πόλη επιλογής της, το Αμβούργο, και επέστρεψε πάλι στην Αργεντινή. Τα αδέλφια Mehrdad και Mehrnousch Zaeri έφυγαν στη δεκαετία του 1980 από το Ιράν και κατέληξαν μετά από ολόκληρη Οδύσσεια στη Γερμανία. Στο βιβλίο «Ein neues Kapitel» συνεργάζονται ως συγγραφέας και εικονογράφος.

Οι επτά αυτές ιστορίες δημοσιεύτηκαν τον Νοέμβριο του 2018 σε μια προσεγμένη και καλαίσθητη έκδοση του οίκου Baobab. Το diablog.eu σας παρουσιάζει «Το νησί» της Χρύσας Χουλιάρα.

Το νησί

Κανείς τους δεν ήξερε πώς ή γιατί κατέληξαν όλοι τους στην ίδια βάρκα. Το  μόνο που γνώριζαν ήταν ότι για άλλη μια φορά ο κόσμος άλλαζε και έπρεπε ν’ αλλάξουν μαζί του.

Ο Χέυνταρ, το ελάφι, έρχεται από ένα καμένο δάσος. Μέσα σε μία νύχτα έχασε τα πάντα: Την οικογένειά του, τους φίλους του και τον τόπο του.

Δεν έχει μείνει πια τίποτα που να μπορεί να επιστρέψει σ’ αυτό.

Η Άμκα κι ο Νανούκ έρχονται επίσης από πολύ μακριά. Σαν όλα τα αρκτικά γλαρόνια, ήταν από μικροί συνηθισμένοι να πετάνε από το βόρειο πόλο στο νότιο κάθε χρόνο για να απολαμβάνουν δύο καλοκαίρια αντί για ένα. Είχαν κάνει πολλές φορές το ταξίδι και ήλπιζαν και αυτή τη φορά να βρουν ένα ζεστό μέρος να φτιάξουν τη φωλιά τους.

Ο Μπάξτερ είναι ένας μικρός τίγρης που έχασε την οικογένειά του. Περιπλανήθηκε για πολλές μέρες μόνος του στο δάσος. Παρόλο που δεν έχει ακόμα κοφτερά νύχια ή δόντια, όλα τα ζώα τρέμουν από φόβο στο πέρασμά του.

Η Ρέι είναι μια περιπλανώμενη αλεπού. Γεννήθηκε σε μια μεγάλη πόλη, όπου καθένας είναι σαν να ζει κλεισμένος μέσα στη γυάλα του κι έτσι ποτέ κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει τον άλλο. Παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε εκεί, είχε πάντα την αίσθηση ότι βρισκόταν σε έναν παράξενο πλανήτη, φτιαγμένο από σχήματα και χρώματα  που δεν μπορούσε πάντα να καταλάβει.

Ένα νησί εμφανίστηκε στο βάθος του ορίζοντα. Εξαντλημένοι από το μακρύ ταξίδι άρχισαν να κατευθύνουν τη βάρκα προς το νησί.

Buchumschlag Die Insel

Όταν έφτασαν στην ξηρά άκουσαν μια φωνή: «Τι κάνετε εδώ, ξένοι;» Η φωνή ερχόταν από έναν κάστορα που δεν έδειχνε καθόλου μα καθόλου ευχαριστημένος.

Η Ρέι έδωσε το χέρι της σε μια προσπάθεια να χαιρετίσει τον κάτοικο του νησιού, αλλά αυτός την κοίταξε περιφρονητικά κι έτσι έμεινε εκεί, με το απλωμένο χέρι της ανάμεσά τους.

Τα γλαρόνια όμως απάντησαν ατάραχα «Είμαστε αποδημητικά πουλιά».

Τα γλαρόνια όμως απάντησαν ατάραχα «Είμαστε αποδημητικά πουλιά». «Αποδημητικά πουλιά; Δε χρειαζόμαστε περισσότερα από αυτά, το νησί είναι γεμάτο. Πετάξτε κάπου αλλού!!!» είπε φτύνοντας μερικά κομματάκια ξύλο μέσα στην ταραχή του.

Ένα κοράκι που πετούσε προσγειώθηκε πάνω τους και κάθισε στα κλαδιά ενός δέντρου. «Υπάρχει άφθονος χώρος στον ουρανό όπου μένω» είπε με το βλέμμα του καρφωμένο στην Άμκα και το Νανούκ. «Και τα υπόλοιπα ζώα μπορούν να εγκατασταθούν στο παλιό σπίτι που είναι άδειο για χρόνια. Είναι μικρό, αλλά θα χωρέσουν άνετα όλοι τους. Οι αλεπούδες ζουν κάτω από τη γη, τα ελάφια τρώνε χορτάρι και όχι ξύλο όπως εσύ κι έτσι κανένα από αυτά τα ζώα δε θα σου είναι βάρος».

Ο κάστορας παρέμεινε σκεφτικός να κοιτάζει το έδαφος. «Αυτός ο τίγρης θα μας φάει όλους μια μέρα» μουρμούρισε μέσ’ από τα δόντια του πριν εξαφανιστεί στα θολά νερά του βάλτου.

Τα πουλιά πέταξαν γρήγορα, μέσα από τα σπασμένα παράθυρα, στο σπίτι. Το ελάφι χρησιμοποίησε τα κέρατά του για να σπάσει την πόρτα και το τιγράκι κι η αλεπού τρύπωσαν από ένα μικρό άνοιγμα κοντά στην είσοδο.

Καθένας τους βρήκε από μια γωνιά για να κοιμηθεί μέσα στην κατασκότεινη νύχτα. Τα πουλιά πήγαν ψηλά, ανάμεσα στα δοκάρια της οροφής. Οι ξύλινες σανίδες του ισογείου έτριξαν κάτω από τις οπλές του Χέυνταρ, που αποφάσισε να κοιμηθεί εκεί. Η Ρέι κρύφτηκε κάτω από ένα κρεβάτι στο υπόγειο. Ο κακομοίρης ο Μπάξτερ φοβόταν το σκοτάδι.

Για πολύ ώρα δεν κατάφερνε να κοιμηθεί κι έτσι τριγύριζε πάνω-κάτω στο ετοιμόρροπο σπίτι πριν τελικά εγκατασταθεί στην κουπαστή της σκάλας, στη σοφίτα.

Το πρωί μια ηλιαχτίδα πέρασε μέσα από τα σπασμένα παράθυρα και τα γλαρόνια ευθύς πέταξαν έξω. Ο Χέυνταρ βγήκε κι αυτός από το σπίτι για να βρει φρέσκο γρασίδι.

Μια νεαρή αγριόγατα, ένας μικρός λύγκας κι ένα λιλιπούτειο λιονταράκι είχαν μαζευτεί στο κατώφλι της πόρτας. Κρυφοκοίταξαν δισταχτικά πριν περάσουν μέσα στο σπίτι.

Zeichnung mit Tieren
Το νησί, ©Χρύσα Χουλιάρα

«Είμαστε τα μικρά σαρκοφάγα» είπε με ενθουσιασμό ο μικρός λύγκας. «Ακούσαμε από τον κάστορα ότι ένας τίγρης έφτασε στο νησί μας.»

«Πάντα θέλαμε να γνωρίσουμε έναν ΑΛΗΘΙΝΟ τίγρη» είπε κόβοντάς του τη φόρα η αγριόγατα.

Ο Μπάξτερ ήρθε στην πόρτα και σύντομα βρέθηκε περικυκλωμένος από τα υπόλοιπα ζώα.

Το λιονταράκι άρπαξε έναν από τους κυνόδοντες του Μπάξτερ και είπε με θαυμασμό «Κοιτάξτε πόσο τεράστιοι είναι!»

Η αλεπού χαμογέλασε και τους άφησε να παίζουν στον κήπο. Είχε αποφασίσει κι αυτή με τη σειρά της να βγει από το σπίτι και να εξερευνήσει το δάσος γύρω τους. Περπατώντας είδε ίχνη λύκων και μυρίζοντας τον αέρα ανακάλυψε ότι υπήρχαν κι άλλες αλεπούδες που ζούσαν στην περιοχή. Έφαγε άφθονα βατόμουρα και δοκίμασε ακόμα και να ψαρέψει χρησιμοποιώντας ένα αυτοσχέδιο καλάμι.

Έπεσε πάνω στο φίλο της, το ελάφι, που μασουλούσε γρασίδι. Με την άκρη του ματιού της παρατήρησε ότι μέσα στη φωλιά του Νανούκ και της Άμκα αχνοφαινόταν ένα μικρό αυγό.

Κουρασμένη από το περπάτημα κάθισε κάτω από ένα δέντρο. Το κοράκι τη χαιρέτησε από το ψηλότερο κλαδί του. «Λοιπόν, πώς σου φαίνεται το νέο σου σπίτι;” τη ρώτησε.

«Σπίτι» ήταν μια μεγάλη λέξη για τη Ρέι, που πάντα την μπέρδευε. Αλλά ήταν σίγουρη ότι σ’ αυτό το νησί ένιωθε πιο χαρούμενη από ποτέ. Κοίταξε αμήχανη χαμηλά.

Το κοράκι είναι σοφό πουλί, έτσι η Ρέι αποφάσισε να το ρωτήσει «Για σένα τι σημαίνει σπίτι;»

Το κοράκι την κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.

«Πες μου εσύ!» της είπε, πριν πετάξει μακριά.

Κείμενο και εικονογράφης: Χρύσα Χουλιάρα.

H Χρύσα Χουλιάρα γεννήθηκε το 1982 στην Ελλάδα. Είναι εικονογράφος, συγγραφέας και γλύπτρια που ζει και εργάζεται στην Ελβετία. Πριν έρθει στην Ελβετία, έζησε για λίγο στην Ολλανδία και ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο μέχρι να εγκατασταθεί στη Ζυρίχη, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Συνδυάζοντας ένα ευρύ φάσμα από δημιουργικά πεδία, βρίσκει πάντα συναρπαστική τη μετατροπή κάθε νέας ιδέας σε ένα ταξίδι οπτικής αφήγησης.

Αυτή η καταχώρηση είναι διαθέσιμη και στα: Deutsch (Γερμανικά)

Σχολιάστε